به گزارش خبرورزشی، ژاپن حریف بعدی ما در جام ملت‌هاست. بعد از ۱۵ سال به نیمه نهایی رسیده‌ایم و آن‌ها با ۴ قهرمانی رکورد ۳ جام ما را زدند و امروز پرافتخارترین تیم قاره هستند. در مقابل برد‌های قاطع و بدون گل خورده ما، ژاپن همه حریفانش را با حداقل فاصله- یک گل- برده و از دو بازی مرحله حذفی (یک‌هشتم و یک‌چهارم) هم با نتیجه یک بر صفر عبور کرد که در فوتبال به برد اقتصادی معروف است. صرف حداقل انرژی و اداره کردن مسابقه برای عبور و ذخیره توان و تاکتیک برای مراحل سخت بعدی برابر حریفان اصلی و مدعی.
در این مسیر برای ژاپن فرقی هم بین عربستان، مدعی غرب قاره و ویتنام، تیم جوان شرق دور نبود. همان‌طور که در دور گروهی با همین شیوه برابر ازبکستان- آسیای میانه- بازی کرد و وقتی برابر ۳ نوع فوتبال با ۳ سابقه و سطح یک‌جور نتیجه می‌گیرد یعنی «استراتژی» داری. آیا می‌شود این را به حساب شانس گذاشت؟!
حالا ما هستیم که باید به این سؤال مهم پاسخ بدهیم؛ آیا سطح توان ژاپن که ستاره‌های مسن مثل هوندا و هاسه‌به و اوکازاکی و... لژیونر‌های نامدارش را کنار گذاشته و برای آینده تیم‌سازی می‌کند، همین‌قدر است یا آن‌ها نخواسته‌اند تا نیمه نهایی و رسیدن به مدعیان اصلی دست خودشان را رو کنند؟! یعنی فوتبال ژاپن این‌قدر اعتماد به نفس داشته که ۸۰ درصد اختیار توپ و میدان را دست عربستان بدهد و ۷۰ دقیقه مطمئن باشد گل نخواهد خورد؟! یا برابر ویتنام؟ یا... در این صورت چه انرژی ذخیره شده‌ای قرار است در نیمه نهایی برابر ما آزاد شود! یا شاید همه توان ژاپن همینی بود که تا امروز دیده‌ایم؟!
