برداشت یک| سلامت نیروها!

خبرورزشی/جهانگیر کوثری؛ سال ۹۸ را به خیال رها شدن در باغی در گذر و عبور از هوای بهار برای خود رؤیا ساخته بودم. به استقبال بوی عید و حال عیدی گرفتن و به دنبال نسیمی از هوای آزاد در گذر از دود، جنگ، حوادث جوی و طبیعت! از شبنم تا آلاله و بیرنگی خشم و مرگ و اینکه نبینم دست‌هایی بر زنجیر و روح‌ها و جسم‌هایی در پشت میله. من به دنبال شقایق‌ها بودم و بنفشه‌ها! به دنبال سرچشمه رویش‌های جوان و نهال‌های سبز زندگی. من بادبادکی از کودکی را برداشتم و رفتم به مرز صلح و انسان‌ها را صدا زدم. یک هیچ ندیدم آدمیانی که شاخه زیتون را ببوسند و تکه خورشیدی را بر مهربانی دعوت کنند. گفتم رخت‌ها را برکنیم. آب در یک‌قدمی است. هوا ابری شده و شادمانه گفتم باران خواهد بارید و زمین بارور خواهد شد. خستگی، کسالت و دشمنی را خواهد شست و در گندم‌زار‌ها بوی نان بیداد خواهد کرد. منتظر صدا‌های نخ زرد آواز قناری‌ها بودم که خانه دوست را آب برد، سیل آمد؟ در بهار؟ در خانه خاکسترنشین‌هایی که هنوز ترکش‌های جنگ را از بدن‌شان به‌در نیاورده‌اند. چه احجافی است به این رنج‌دیده‌های جنوب و مردمان آن‌سوی گلستان و ایلام! سرآغاز فصل بهار چه شد؟ این شوم‌نگری فصل‌ها چرا برای ما؟ برای مردم خوزستان، برای مهربان‌های ایلام و کشاورزان و روستاییان گلستان. پس سخن سبز بهار چه شد؟ سیل هفت‌سین‌ها را برچید و خانه‌ها قایقی واژگون شدند و رفتند به سفر آن‌سوی سیلاب‌ها و گل و لای‌ها و شاید هم مرگ! آخرین جشن عید و دویدن کودکانه در سبزه‌ها و دشت‌ها تبدیل شده به یأس و حرمان جامه سیاه. کاج‌ها بلند به‌حال درخت‌های کوچکی که با سیل می‌رفت، می‌گریستند و اندکی از مردم در بهت طبیعت، لب‌های خود را گاز می‌گرفتند و در فکر خوابیدن در چادر‌هایی بودند که بوی خانه را نمی‌داد. خانه را سیل برده بود. برای بچه‌ها قایقی باید ساخت، دور خواهند شد از خاک غریب، از گل و لای خشمی که نمی‌دانند از کیست؟ بچه‌ها به سمتی می‌روند که هیچ‌کس در آن نیست، حتی قهرمانان آنان! در وانفسای چنین تقلایی برای ماندن، قهرمانان کجایند؟ مردم ایلام، لرستان چشم به راه بیرانوند بودند و پهلوانان گلستان به چشم نیامدند. اینجا فصل مقایسه است. آن‌کس که جهان‌پهلوان می‌شود تا اینان که رنگ و برق طلایی قهرمانی را دوست دارند. جوهر پنهان زندگی و مردمی کجاست؟ سال ۹۸ غم‌انگیز است از نبود قهرمانانی که روی دوش مردم قهرمان شدند و یاد‌شان رفت مردم کیستند؟! حالا من به سلامت سرو‌ها نیز شک دارم!