خبرورزشی/ آرتین زهرابی: آرام آرام؛ بدون احتیاج داشتن به دور تند یا حتی بخیه و بانداژ، زخم ناشی از فقدان عادل فردوسی پور و حذف برنامه 90 با کمک گذشت زمان التیام یافت.
حالا همه به سادگی با این واقعیت محض کنار آمده ایم پس از 20 سال، 90 که در مقتدرترین حالت ممکن، برنامه شماره یک صدا و سیما بود دیگر وجود خارجی ندارد.
دوشنبه ای دیگر هم از راه رسید و دوشنبه های دیگر هم از راه خواهند رسید؛ اما باز خبری از 90 نخواهد شد؛ به همین سادگی...
برنامه 90 به تاریخ تلویزیون پیوست و فوتبال برتر از راه رسید؛ خیلی ساده با این مساله کنار آمدیم اگرچه خشم ناخواسته ای در وجودمان زبانه می کشد که چرا، به چه دلیل و به کدامین گناه برنامه ای پرمخاطب در ساحت ورزش، باید تعطیل شود؟
به این سوالات و ابهامات ساده البته پاسخ داده نشد اما دیگر چه اهمیتی دارد که 90 چرا و به چه دلیل تعطیل شد؟
 این سوال و پرسش هایی نظیر آن، ظاهرا تاریخ مصرف داشته و دارند و از همه مهمتر، خاصیت فراموشی و نسیان ماست که ادامه زندگی را سهل تر می کند.
یادم تو را فراموش در چنین روزهایی است که کارکرد خود را نشان می دهد. چه خود عادل فردوسی پور که از روز اول، روزه سکوت گرفت و در خلوت خود، فریاد کشید و بغض کرد چه ما که از راه دور نظاره گر تمام اتفاقات بودیم، حالا همه چیز را فراموش کرده ایم.