به گزارش خبرورزشی، با وجود اینکه هنوز تعطیلات زمستانی فرا نرسیده و تیم‌ها باید یک هفته از دور برگشت را برگزار کنند فصل نقل و انتقالات آغاز شده است و جالب اینکه دیروز خبر رسید یکی، دو بازیکن نساجی قرارداد خود را با این تیم با توجه به بند‌هایی که در قرارداد داشتند لغو کردند و شاید در هفته شانزدهم برای تیم جدید خود به میدان بیایند. اشتباه بزرگ تیم‌های شهرستانی این است که در قرارداد با بازیکنان بند‌هایی قرار می‌دهند که بازیکن با تکیه بر آن به راحتی می‌تواند در تعطیلات زمستانی راهی تیم جدید شود. این‌طور مواقع تیم‌های پولدار به راحتی بازیکنان معترض را جذب می‌کنند و خرج آن تنها یک پیشنهاد خوب به بازیکن معترض است.
این جای سؤال است که چگونه تیم‌ها به بازیکنان اجازه فسخ قرارداد می‌دهند؟ بازیکن اگر ۵۰ درصد تا نیم‌فصل نگیرد می‌تواند تیم خود را ترک کند. این بند‌ها در تیم‌های کوچک وجود دارد. آیا بازیکنان تیم‌های استقلال و پرسپولیس به بهانه عدم دریافت ۵۰ درصد از دستمزد قرارداد می‌توانند تیم‌های خود را ترک می‌کنند؟ به طور حتم نه، اما در تیم‌های شهرستانی بازیکن به راحتی به این بهانه یا بهانه‌های دیگر قرارداد خود را فسخ می‌کند و به تیم‌های پولدار می‌رود. جالب اینکه بازیکن زمانی که می‌خواهد از تیم خود جدا شود و به تیم جدید برود مسئله فنی را مورد بررسی قرار نمی‌دهد و در این بین تنها نام تیم و همچنین میزان قرارداد مهم است! در حالی که ممکن است در ادامه مسیر به همین بهانه به مشکل بربخورد و از پیشرفت باز بماند.
توزیع ناعادلانه امکانات دولتی در بین تیم‌های باشگاهی موجب شده همیشه در فصل نقل و انتقالات اولویت با تیم‌های پولدار باشد و تیم‌هایی که دارای مشکلات مالی هستند باید منتظر باشند تا نقل و انتقالات تیم‌های پولدار به پایان برسد و بازیکنان جا مانده را به خدمت بگیرند. این بی‌شک یک جنگ نابرابر و ناعادلانه است.
البته جای گله‌ای نیست. در فوتبال حرفه‌ای هم این‌چنین است. در عین حال فوتبال ورزش بی‌رحمی است. اگر بازیکن تنها به بهانه پول اردوی تیمی را ترک کند و در ادامه مسیر راه خود را گم کند هیچ کس را حامی خود نخواهد دید، چون در فوتبال هم مثل همه ورزش‌ها قهرمان زنده را عشق است.