خبرورزشی/ فتح‌الله فتحی؛ خواهران اسدی علاوه بر ورزش‌های والیبال، شنا، موتورسواری، اتومبیلرانی، تکواندو را هم تجربه کردند و تا کمربند مشکی پیش رفتند. این دو خواهر نزدیک به دو سال است که دوره بدلکاری اتومبیلرانی را آموخته و مدرک بدلکاری هم گرفته‌اند و به زودی می‌خواهند وارد دنیای بدلکاران شوند. در آخرین روز‌های پاییز خواهران شوماخر مهمان گپ‌وگفت خبرورزشی بودند و از صفر تا صد دوران ورزشی و برنامه‌های‌شان حرف زدند.
از چند سالگی به اتومبیلرانی علاقه‌مند شدید؟
بهاره: دوران نوجوانانی بود و جسته کوچکی داشتم، اما به ماشین‌سواری خیلی علاقه داشتم به همین خاطر به اتومبیلرانی گرایش پیدا کردم. پدرم علاقه زیادی به ماشین داشت به همین دلیل همیشه چند ماشین در خانه داشتیم. به‌عبارتی من در اتومبیل بزرگ شدم. دقیقاً نمی‌دانم چندسالم بود، اما آنقدر کوچک بودم که پایم به کلاج و ترمز نمی‌رسید. به همین دلیل بالشت روی صندلی می‌گذاشتم تا هم بتوانم فرمان را در اختیار بگیرم و هم پایم را به کلاج و ترمز برسانم.
فرزانه: از کودکی علاقه زیادی به ماشین‌سواری داشتم و این علاقه را مدیون پدرم هستیم که اجازه داد هیجان را تجربه کنیم و هیچ‌گاه مانع پیشرفت من و خواهرم نشد. من برخلاف همسن و سال‌های خودم در کودکی به جای عروسک‌بازی ماشین‌بازی می‌کردم و این شد که وارد دنیای پرهیجان اتومبیلرانی شدم.
چه رشته‌های ورزشی دیگری را تجربه کرده‌اید؟
بهاره: قبل از اینکه وارد اتومبیلرانی شوم، در رشته‌هایی همچون والیبال، موتورسواری و تکواندو کار کرده‌ام و حتی تا کمربند مشکی دان یک پیش رفتم، اما زمانی که وارد اتومبیلرانی شدم به‌خاطر کمبود وقت بقیه ورزش‌ها را کنار گذاشتم.
فرزانه: پیش از اینکه دنیای اتومبیلرانی را تجربه کنم، در شنا، والیبال و تکواندو فعالیت داشتم و حتی تکواندو را تا کمربند مشکی دان ۲ ادامه دادم، اما چون این رشته‌ها هیجانات روحی من را تخلیه نمی‌کرد، قید این رشته‌ها و موتورسواری را زدم و وارد اتومبیلرانی شدم و حالا چند سالی است فقط اتومبیلرانی می‌کنم.
در رانندگی اهل کری‌خوانی هستید؟
بهاره: اهل کری‌خوانی نیستم، شاید اوایل که اتومبیلرانی را شروع کرده بودم در خیابان با راننده‌ها کل‌کل می‌انداختم، اما الان به هیچ عنوان و هر راننده‌ای که کری‌خوانی کند، دعوتش می‌کنم بیاید پیست.
فرزانه: علاقه زیادی به کری‌خوانی دارم و دستی کشیدن و مارپیچ رفتن یکی از علاقه‌های من در رانندگی به‌شمار می‌رود. البته از وقتی گواهینامه گرفتم و به شکل حرفه‌ای وارد اتومبیلرانی شدم کمتر به حرکات مارپیچ و کری‌خوانی فکر می‌کنم.
بهاره: دوران نوجوانانی بود و جسته کوچکی داشتم، اما به ماشین‌سواری خیلی علاقه داشتم به همین خاطر به اتومبیلرانی گرایش پیدا کردم. پدرم علاقه زیادی به ماشین داشت به همین دلیل همیشه چند ماشین در خانه داشتیم. به‌عبارتی من در اتومبیل بزرگ شدم. دقیقاً نمی‌دانم چندسالم بود، اما آنقدر کوچک بودم که پایم به کلاج و ترمز نمی‌رسید. به همین دلیل بالشت روی صندلی می‌گذاشتم تا هم بتوانم فرمان را در اختیار بگیرم و هم پایم را به کلاج و ترمز برسانم.
فرزانه: از کودکی علاقه زیادی به ماشین‌سواری داشتم و این علاقه را مدیون پدرم هستیم که اجازه داد هیجان را تجربه کنیم و هیچ‌گاه مانع پیشرفت من و خواهرم نشد. من برخلاف همسن و سال‌های خودم در کودکی به جای عروسک‌بازی ماشین‌بازی می‌کردم و این شد که وارد دنیای پرهیجان اتومبیلرانی شدم.
چه رشته‌های ورزشی دیگری را تجربه کرده‌اید؟
بهاره: قبل از اینکه وارد اتومبیلرانی شوم، در رشته‌هایی همچون والیبال، موتورسواری و تکواندو کار کرده‌ام و حتی تا کمربند مشکی دان یک پیش رفتم، اما زمانی که وارد اتومبیلرانی شدم به‌خاطر کمبود وقت بقیه ورزش‌ها را کنار گذاشتم.
فرزانه: پیش از اینکه دنیای اتومبیلرانی را تجربه کنم، در شنا، والیبال و تکواندو فعالیت داشتم و حتی تکواندو را تا کمربند مشکی دان ۲ ادامه دادم، اما چون این رشته‌ها هیجانات روحی من را تخلیه نمی‌کرد، قید این رشته‌ها و موتورسواری را زدم و وارد اتومبیلرانی شدم و حالا چند سالی است فقط اتومبیلرانی می‌کنم.
در رانندگی اهل کری‌خوانی هستید؟
بهاره: اهل کری‌خوانی نیستم، شاید اوایل که اتومبیلرانی را شروع کرده بودم در خیابان با راننده‌ها کل‌کل می‌انداختم، اما الان به هیچ عنوان و هر راننده‌ای که کری‌خوانی کند، دعوتش می‌کنم بیاید پیست.
فرزانه: علاقه زیادی به کری‌خوانی دارم و دستی کشیدن و مارپیچ رفتن یکی از علاقه‌های من در رانندگی به‌شمار می‌رود. البته از وقتی گواهینامه گرفتم و به شکل حرفه‌ای وارد اتومبیلرانی شدم کمتر به حرکات مارپیچ و کری‌خوانی فکر می‌کنم.
ظاهراً شما دوره بدلکاری در اتومبیلرانی را گذرانده‌اید؟
بهاره: بله، به‌خاطر اینکه هیجان را دوست داریم با خواهرم فرزانه تصمیم گرفتیم وارد دنیای بدلکاری شویم، نزدیک به دو سال با بچه‌های بدلکار تمرین می‌کنیم و آموزش‌های لازم را دیده‌ایم و مدرک بدلکاری در اتومبیلرانی را هم گرفته‌ایم و به‌زودی کارمان را در این حرفه شروع می‌کنیم.
فرزانه: رشته بدلکاری خیلی گسترده است که من و بهاره فقط بدلکاری در اتومبیلرانی را انتخاب کردیم تا بتوانیم از آمادگی و تجربیاتی که در اتومبیلرانی داریم برای پیشرفت‌مان بدلکاری استفاده کنیم.
کدام حرکت اتومبیلرانی برایت هیجان دارد؟
بهاره: راکفورد، اما آفرود لذت دیگری دارد و هیجانم در آفرود تخیله می‌شود و اگر بخواهم از بین رشته‌های اتومبیلرانی یکی را انتخاب کنم آفرود خواهد بود. در آفرود دو عنوان قهرمانی یکی بین آقایان و یکی هم بین بانوان به دست آورده‌ام.
فرزانه: مهارت‌های فردی یکی از پرهیجان‌ترین بخش‌های اتومبیلرانی است که در آن راننده مهارت‌های خودش را به نمایش می‌گذارد. من خودم تیک‌آف، چرخاندن ماشین در جا و دستی کشیدن و صدای جیغ لاستیک‌ها را دوست دارم. نزدیک به ۸ سال است به این شکل رانندگی کردم، اما از زمانی که وارد پیست شدم دیگر در خیابان تکرار نمی‌کنم.
اتومبیلرانی رشته پرهزینه‌ای است، این هزینه‌ها چطور تأمین می‌شود؟
بهاره: اسپانسر نداریم و تمام هزینه‌ها را خودمان پرداخت می‌کنیم. در صورتی که اگر اسپانسر بیاید و اتومبیلرانی بانوان را حمایت کند هم اتومبیلرانی پیشرفت می‌کند و هم بانوان بیشتری جذب این رشته می‌شوند. البته من و خواهرم در تمام رشته‌های اتومبیلرانی حضور داریم به همین دلیل هزینه ما چندبرابر نفراتی است که در تک‌رشته فعالیت می‌کنند.
چه خودرویی دارید؟
بهاره: پاترول، پراید، ۲۰۶ و ال ۹۰ دارم که برای مسابقه طراحی شده‌اند و با آن‌ها در کلاس‌های مختلف مسابقه می‌دهم.
فرزانه: یک پژو ۲۰۶ و یک ال ۹۰ که هر دو ماشین‌های مسابقه‌ای من هستند. به ال ۹۰ می‌گویم پسرم و به پژو لقب زبل‌خان دادم.
تا چه زمانی اتومبیلرانی را ادامه می‌دهید؟
بهاره: اگر به اطرافیانم بود تا حال باید اتومبیلرانی را کنار می‌گذاشتم، چون هم هزینه زیادی دارد و هم از کار‌های شخصی عقب می‌مانم، اما به‌خاطر علاقه‌ای که دارم فکر می‌کنم تا جایی که بتوانم مسابقه بدهم.
فرزانه: به‌خاطر علاقه‌ای که به اتومبیلرانی و بدلکاری دارم تا جایی که بتوانم حرفه‌ای عمل کنم ادامه می‌دهم.
چه خاطره‌ای از دوران ورزشی خودتان دارید؟
بهاره: (با خنده) برخلاف اینکه خیلی‌ها دوست دارند از دست پلیس فرار کنند، من دوست دارم روزی پلیس دنبالم کند و من با لایی کشیدن فرار کنم.
فرزانه: قبل از ماشین‌سواری عاشق موتورسواری بودم و برای اینکه گواهینامه نداشتم و مشکلی پیش نیاید روز‌های سرد را انتخاب می‌کردم تا بتوانم با پوشیدن کاپشن پدر یا برادرم خودم را شبیه پسر‌ها کنم تا مشخص نشود دختر هستم، بعد همراه برادرم و یا داماد‌مان به شهر‌های اطراف تهران می‌رفتیم تا موتورسواری کنم.
الگوی شما در اتومبیلرانی چه کسی است؟
من و بهاره همیشه مایکل شوماخر آلمانی را الگوی خود قرار داده‌ایم. دوست داریم روزی مثل او قهرمان جهان شویم. تمام سعی خود را می‌کنیم رانندگانی حرفه‌ای باشیم تا به مسابقات بین‌المللی راه پیدا کنیم.
چطور وارد مسابقات شدید؟
فرزانه: چند سال قبل تبلیغات رالی خانوادگی کرمانشاه را دیدیم. من و خواهرم تصمیم گرفتیم در این رالی شرکت کنیم. من نقشه‌خوان بودم و بهاره راننده. در اولین حضور رسمی با عنوان سومی نتیجه خوبی گرفتیم و همین موضوع ما را به ورود به پیست مسابقات دلگرم کرد.
قهرمانی در رشته‌ای که بانوان زیادی در آن فعال نیستند چه تأثیری روی زندگی خواهران اسدی گذاشته است؟
بهاره و فرزانه: مهمترین مسئله اعتمادبه‌نفسی است که به دست آورده‌ایم. به‌رغم اینکه ویراژ در خیابان‌های خلوت را دوست داریم، اما انرژی خود را در پیست تخلیه می‌کنیم.