خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ در پرحادثه‌ترین سال فوتبالی ما که هر اتفاق ناراحت‌کننده ای که تصور می کنید در آن رخ داد، عادل فردوسی‌پور غیبت گسترده‌ای داشت و کرکره برنامه‌اش پایین کشیده شد. وقتی دکور 90 فرو ریخت، تازه فهمیدیم خیلی چیزها که پیشتر با حضور فردوسی‌پور در تلویزیون پر رنگ و مایه آگاهی مخاطبان این برنامه می‌شد، قرار نیست دیگر وجود خارجی داشته باشد.
حالا فوتبالی که روی دستمان مانده را نگاه کنید؛ یک تیم ملی داریم که صعودش به جام جهانی به مخاطره افتاده. یک مارک ویلموتس داشتیم که بی‌خبر رفت. یک فدراسیون فوتبال داشتیم که بی‌رئیس و بی‌دبیر باقی ماند. مربیان خارجی استقلال و پرسپولیس نیز فقط یک نیم فصل در ایران دوام آوردند و رفتند. یک تیم امید داشتیم که دوباره پس از 48 سال نتوانست به المپیک برود. چند تیم داشتیم که هر سال به لیگ قهرمانان آسیا می‌رفتند اما حالا از حق میزبانی محروم شده‌اند. یک تیم ملی داشتیم که با کی‌روش، حس پدرانه عجیبی را تجربه می‌کرد؛ گویی با بودن او یک کوه پشت سر تیم بود که آن هم فرو ریخت؛ حالا همین تیم هم بدون سرمربی به حال خودش رها شده است...
نه برنامه ویژه‌ای است که به صورت تصویری با صدا و گزارش‌های ویژه و نریشن‌های خاطره‌انگیز، اتفاقات روز فوتبال کشور را بررسی کند، نه آن برنامه‌هایی که پخش می‌شوند بازتاب گسترده 90 را دارند.
فوتبالی با این حجم از اتفاقات، حداقل به یک عادل فردوسی‌پور در تلویزیون نیاز داشت. حالا که او هم نیست، همه دور هم نشسته‌ایم و به وقایعی که رخ می‌دهد با چشمان منتظر نگاه می‌کنیم. انگار ته دلمان هیچ امیدی به شرایط بغرنج این فوتبال نیست.
