خبرورزشی/ اردشیر لارودی؛ چرا خیال می‌کنیم و این خیال را می‌گسترانیم که فوتبال ایران، اگر قرار است تن بدهد به تغییرات مثبت و کاری انجام دهد که پوست بیندازد و شکل عوض کند، چاره‌اش همین است:
سپردن کار‌های سخت و پیچیده مربیگری، به دست نسل جوان‌تر! با خوش‌باوری به مربیان جوان، با واقع‌بینی در حق اینان و با دل بستن به بهتر‌های نسل اخیر و تکرار این روند که باید توقف‌ناپذیر باشد، هم خون فوتبال را تازه کند، هم دل خود را، دریایی کند! هم از دل‌دل کردن بپرهیزد و هم بتواند «دل‌گندگی» و شیردلی داشته باشد! شجاعت توأم با نظم!
فوتبال یحیی را، در ذوب‌آهن، در پدیده مشهد، قبلاً در پرسپولیس، حالا دوباره در پرسپولیس، دیده‌ایم و می‌بینیم! الحق والانصاف که بی‌شیله، پیله‌تر است! الحق که روزآمدتر است!
اشتباه نکن
یحیی برنده جدال‌های رنگ به رنگ هفته نوزدهم شد! در راه قهرمانی که هنوز دور و دراز است، یحیی، یک گام بلند برداشت! آری یک گام بلند! و باز هم آری؛ «یک امتیازی» که یحیی گرفت، از یک امتیازی که فرهاد گرفت، پربهاتر است! با هم یکی نیستند!
یحیی، بازی باخته را با یک نتیجه «یک» امتیازی تمام کرد! یک به جای هیچ! و فرهاد که باید از حق اشتباه کردنش استفاده کند، اما به تکرار اشتباهاتش نپردازد و اشتباه‌های تکراری از او سر نزند، برد کامل‌عیار و سه‌امتیازی را با یک امتیاز عوض کرد! معامله هر دو سر باخت!
بگذریم، ولی ما، از اشکالات فرهاد مجیدی، نمی‌گذریم و او را، نه از حق اشتباه منع می‌کنیم و نه از حق و دینی که ما- فوتبال‌نویس جماعت- نسبت به او و نسبت به همه آدم‌های مفید و به‌درد‌خور بر دوش خود داریم! فرهاد باید دیده شود و زیر ذره‌بین هم قرار بگیرد و با بزرگنمایی ارزیابی شود!
فرهاد می‌تواند ببرد و می‌تواند نبرد، ولی در هر دو حال و در همه حال، ملاک و مدل بازی مطلوب او، فوتبالی است که در دوحه، برابر الریان پیاده کرد! هم دیدنی، هم نتیجه‌گرا و هم تهاجمی!
نه! لطفاً حرف ما را بد برندارید! منظور این نیست که استقلال، وقتی «سنبه» حریف پرزور شد، دفاع نکند، نه! حرف ما این است:
... دفاع دفع توپ نیست! دفاع دور کردن توپ نیست! دفاع، توپ را به حریف تحویل دادن هم نیست! و دفاع کردن، بی‌نیاز از مهره‌های توپ‌دار و عناصر تکنیکی نیست! پس مردان تکنیکی را- که فرهاد، بهتر از هر کسی اینان را می‌شناسد- نباید از بازی حذف کرد!... و این رشته، البته که سر دراز دارد! لازم باشد، ما هستیم!
خیلی سخت، خیلی سخت‌تر
تراکتور با سایپا بازی دارد! نمی‌دانیم با کدام ساکت و با کدام الهامی روبه‌رو می‌شود تیم ابراهیم صادقی! تراکتور ۴ هفته آخر نیم‌فصل اول یا تراکتور هفته‌های آغازین نیم‌فصل دوم!
دومی‌ها، اگر باشند، چقدر خوش به حال سایپا می‌شود! و البته، نبودن شجاعی، یک ستیزه دولبه است! می‌تواند مفید به فایده هم باشد!
فرهاد هست، علی‌منصور نیست!
استقلال- ذوب‌آهن! حالا که منصوریان نیست، کار فرهاد مجیدی، جور دیگری رقم می‌خورد! سه هفته است که ذوب دارد فوتبال بازی می‌کند! فوتبال، نه مثل زمان آقای نمازی و بعدش!
فرهاد باید دانسته باشد که تیمش، «مایه»های مسئله‌سازی کم ندارد! مردانی که از هیچ، همه چیز می‌سازند! مثل آخر بازی همین بازی نود و یکم! شاید لازم باشد، مانیفست جدیدی برای استقلال نوشته شود! شاید لازم باشد، وظایف بازیکنان، دوباره بازگو و لاجرم دوباره‌نویسی شود! و الا دردسر از در و دیوار می‌بارد!
دنیای خاص
سپاهان- پرسپولیس هم برای خودش، دنیایی دارد! امیرخان و آقایحیی دو مردی که صاحب عله اند! دو مردی که صاحب حله‌اند! دو مردی که سبک‌های متمایز دارند! دو مردی که «تایم امیر و یحیی» دارند و دو تیمی که بلدند، از مهاجم نوک خود و از حلقه پیرامون این دو مرد- کی‌روش استنلی و علیرضا علیپور- چه خوب بازی بگیرند! و البته که کی‌روش سال ۹۸، کی‌روش سال ۹۷ نیست! ولی محبی و حسینی و اگر امیر خوش‌سلیقگی کند، نورافکن و کیانی، قادرند، جای خالی کی‌روش استنلی را- که هست، اما نیست- پر کنند!
و، اما یحیی! حالا هم شجاع را دارد و شاید بتواند از ترابی، در کنار بشار رسن و امیری و نوراللهی، بهتر بازی بگیرد! در تیم پرسپولیس، الان چند هفته است که ترابی گل نزده؟ این عیب است یا حُسن؟ جوابش را چه بهتر که آقایحیی بدهد! یحیی، می‌تواند تعیین کند که مربی سپاهان، عکس‌العمل تاکتیکی مربی استقلال را، مرتکب نمی‌شود! پس باش تا صبح دولت یحیی و امیر، بدمد!
سپردن کار‌های سخت و پیچیده مربیگری، به دست نسل جوان‌تر! با خوش‌باوری به مربیان جوان، با واقع‌بینی در حق اینان و با دل بستن به بهتر‌های نسل اخیر و تکرار این روند که باید توقف‌ناپذیر باشد، هم خون فوتبال را تازه کند، هم دل خود را، دریایی کند! هم از دل‌دل کردن بپرهیزد و هم بتواند «دل‌گندگی» و شیردلی داشته باشد! شجاعت توأم با نظم!
فوتبال یحیی را، در ذوب‌آهن، در پدیده مشهد، قبلاً در پرسپولیس، حالا دوباره در پرسپولیس، دیده‌ایم و می‌بینیم! الحق والانصاف که بی‌شیله، پیله‌تر است! الحق که روزآمدتر است!
اشتباه نکن
یحیی برنده جدال‌های رنگ به رنگ هفته نوزدهم شد! در راه قهرمانی که هنوز دور و دراز است، یحیی، یک گام بلند برداشت! آری یک گام بلند! و باز هم آری؛ «یک امتیازی» که یحیی گرفت، از یک امتیازی که فرهاد گرفت، پربهاتر است! با هم یکی نیستند!
یحیی، بازی باخته را با یک نتیجه «یک» امتیازی تمام کرد! یک به جای هیچ! و فرهاد که باید از حق اشتباه کردنش استفاده کند، اما به تکرار اشتباهاتش نپردازد و اشتباه‌های تکراری از او سر نزند، برد کامل‌عیار و سه‌امتیازی را با یک امتیاز عوض کرد! معامله هر دو سر باخت!
بگذریم، ولی ما، از اشکالات فرهاد مجیدی، نمی‌گذریم و او را، نه از حق اشتباه منع می‌کنیم و نه از حق و دینی که ما- فوتبال‌نویس جماعت- نسبت به او و نسبت به همه آدم‌های مفید و به‌درد‌خور بر دوش خود داریم! فرهاد باید دیده شود و زیر ذره‌بین هم قرار بگیرد و با بزرگنمایی ارزیابی شود!
فرهاد می‌تواند ببرد و می‌تواند نبرد، ولی در هر دو حال و در همه حال، ملاک و مدل بازی مطلوب او، فوتبالی است که در دوحه، برابر الریان پیاده کرد! هم دیدنی، هم نتیجه‌گرا و هم تهاجمی!
نه! لطفاً حرف ما را بد برندارید! منظور این نیست که استقلال، وقتی «سنبه» حریف پرزور شد، دفاع نکند، نه! حرف ما این است:
... دفاع دفع توپ نیست! دفاع دور کردن توپ نیست! دفاع، توپ را به حریف تحویل دادن هم نیست! و دفاع کردن، بی‌نیاز از مهره‌های توپ‌دار و عناصر تکنیکی نیست! پس مردان تکنیکی را- که فرهاد، بهتر از هر کسی اینان را می‌شناسد- نباید از بازی حذف کرد!... و این رشته، البته که سر دراز دارد! لازم باشد، ما هستیم!
خیلی سخت، خیلی سخت‌تر
تراکتور با سایپا بازی دارد! نمی‌دانیم با کدام ساکت و با کدام الهامی روبه‌رو می‌شود تیم ابراهیم صادقی! تراکتور ۴ هفته آخر نیم‌فصل اول یا تراکتور هفته‌های آغازین نیم‌فصل دوم!
دومی‌ها، اگر باشند، چقدر خوش به حال سایپا می‌شود! و البته، نبودن شجاعی، یک ستیزه دولبه است! می‌تواند مفید به فایده هم باشد!
فرهاد هست، علی‌منصور نیست!
استقلال- ذوب‌آهن! حالا که منصوریان نیست، کار فرهاد مجیدی، جور دیگری رقم می‌خورد! سه هفته است که ذوب دارد فوتبال بازی می‌کند! فوتبال، نه مثل زمان آقای نمازی و بعدش!
فرهاد باید دانسته باشد که تیمش، «مایه»های مسئله‌سازی کم ندارد! مردانی که از هیچ، همه چیز می‌سازند! مثل آخر بازی همین بازی نود و یکم! شاید لازم باشد، مانیفست جدیدی برای استقلال نوشته شود! شاید لازم باشد، وظایف بازیکنان، دوباره بازگو و لاجرم دوباره‌نویسی شود! و الا دردسر از در و دیوار می‌بارد!
دنیای خاص
سپاهان- پرسپولیس هم برای خودش، دنیایی دارد! امیرخان و آقایحیی دو مردی که صاحب عله اند! دو مردی که صاحب حله‌اند! دو مردی که سبک‌های متمایز دارند! دو مردی که «تایم امیر و یحیی» دارند و دو تیمی که بلدند، از مهاجم نوک خود و از حلقه پیرامون این دو مرد- کی‌روش استنلی و علیرضا علیپور- چه خوب بازی بگیرند! و البته که کی‌روش سال ۹۸، کی‌روش سال ۹۷ نیست! ولی محبی و حسینی و اگر امیر خوش‌سلیقگی کند، نورافکن و کیانی، قادرند، جای خالی کی‌روش استنلی را- که هست، اما نیست- پر کنند!
و، اما یحیی! حالا هم شجاع را دارد و شاید بتواند از ترابی، در کنار بشار رسن و امیری و نوراللهی، بهتر بازی بگیرد! در تیم پرسپولیس، الان چند هفته است که ترابی گل نزده؟ این عیب است یا حُسن؟ جوابش را چه بهتر که آقایحیی بدهد! یحیی، می‌تواند تعیین کند که مربی سپاهان، عکس‌العمل تاکتیکی مربی استقلال را، مرتکب نمی‌شود! پس باش تا صبح دولت یحیی و امیر، بدمد!
