خبرورزشی/ سیدمهدی فاطمی؛ اکبر آقای عبدی در یکی از فیلم‌های سینمایی‌اش کلیدی‌ترین جمله در مورد ورزش را گفت. ایشان در سکانس مربوط به ورزش کردن در زندان با همان زبان طنز و شیرین گفت؛ اگر این امکانات را بیرون از زندان داشتیم، کارمان به اینجا نمی‌کشید!
به‌واقع ورزش حلقه مفقوده جامعه امروز ماست. جامعه‌ای که غرق در مشکلات عدیده اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی شده و راه برون‌رفت از این همه معضلات را گم کرده است. چاقی مفرط در بین ایرانیان مشهودتر از هر پدیده دیگری است. در کنار این بی‌تحرکی و سکون، فشارهای روانی حاصل از گرانی، فقر و تورم را اضافه کنید. نتیجه جامعه‌ای می‌شود مأیوس و مستأصل! جامعه‌ای خالی از نبوغ و نوآوری و مملو از ناهنجاری‌های فرهنگی و اجتماعی!
نگاهی به بیمارستان‌ها، کلانتری‌ها و دادگاه‌های قضایی بیندازید؛ لحظه‌ای از جمعیت خالی نمی‌شوند! بخشی از این شلوغی و ازدحام را می‌توان حاصل بی‌توجهی به ورزش دانست. ورزشی که می‌تواند آمار بیماری و جرم و جنایت در کشور را به شدت کاهش دهد اما تمام انرژی و هم و غم مسئولان ورزش صرف رشته‌ای شده که سال‌هاست بر اثر بی‌تدبیری و سوء مدیریت جز زیان‌های کلان مالی و سرخوردگی هواداران عایدی دیگری برای ما نداشته است!
پروسه انتخاب کابینه وزرا را ببینید؛ آخرین و بی‌اهمیت‌ترین وزیر دولت، وزیر ورزش و جوانان است! در حالی که باید مهم‌ترین و ویژه‌ترین باشد چراکه بخش عمده و فراگیری از جامعه را تشکیل می‌دهد اما اعتبار و جایگاه و حتی بودجه تخصیصی برای این وزارتخانه در تشکیلات حکومتی بسیار نازل و پیش پا افتاده است!
هزینه‌های ورزش گران و پرداختن به بعضی رشته‌ها به‌جز اقشار کم‌تعداد متمول و پردرآمد تقریباً غیرممکن شده است! شهریه باشگاه‌ها بالا رفته و پرداخت آن در توان خیلی از خانواده‌ها نیست. سرانه ورزشی ما با استانداردهای جهانی فاصله‌ای بعید دارد. اینها ریشه در نگاه ساده‌انگارانه حاکمیت به مقوله مهم ورزش دارد! ریشه در انتخاب مدیرانی که نه ورزشی بوده‌اند و نه کمترین آشنایی با مسائل جوانان داشته و دارند.
