خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ آنچه در برنامه فوتبال برتر در دوشنبه شب گذشته به نمایش درآمد، نیمچه مناظرهای میان مدیرعامل سابق و رئیس هیئت مدیره باشگاه استقلال بود.
در این پرده از نمایش اما طرفین دعوا هر چه دل تنگشان خواست گفتند. اتهام، تمسخر، توپ را به زمین هم شوت کردن و حتی پخش فایلهای صوتی و کنایههایی نظیر پفک آبی نیز چاشنی برنامه شده بود! این برنامهای بود که شاید طیفی از بینندگان را پای تلویزیون نگه داشت اما مسئله این است که پیشتر گفته می شد فوتبال برتر قرار نیست احترام ها را از بین ببرد و بحثهای حضوری یا غیر حضوری در آن، شکلی مناظرهگونه پیدا کند.
ما هنوز دچار آلزایمر نشدهایم تا فراموش کنیم پس از تعطیلی برنامه ۹۰، فوتبال برتر با شعارهای خاص خودش وارد میدان شد و همین که گستره مخاطبانش به شهادت آمارهای صدا و سیما روند نزولی به خود گرفت، لابد دریچه مناظرههایی از این دست بار دیگر گشوده شد! از مصاحبه جنجالی با مهدی تاج بگیرید تا همین مناظره آخر سعادتمند و خلیلزاده، حرمتها که هیچ بسیاری از وجاهتهای مدیریتی زیر سوال رفت اما مگر کارکرد رسانه جز این است؟
آنچه در سالهای گذشته در ۹۰ با حضور عادل فردوسیپور پخش میشد، تاباندن نور به تاریکخانه فوتبال ایران و مخازن غیرقابل شناسایی این ورزش بود. گاهی وقتها مناظرههای داغ، تا ساعات پایان شب، مردم را پای تلویزیون بیدار نگه میداشت و خیلی وقتها نیز همه چیز طبق برنامه پیش نمیرفت. مسئله مهم در برنامههای پخش زنده، همین رویدادهای غیرقابل پیش بینی است که برخی اوقات رخ میدهد. از این واقعیت هیچ گریزی نیست و این برنامههای تلویزیونی با هر اسم و مشخصاتی روی آنتن بروند باید اصول اولیه را مراعات کنند.
رسانه جای بحثهای دورهمی و تعارفات مرسوم نیست. در تلویزیون ما چه بسیار برنامههای ورزشی در طول این سالها پخش شدند، مدتی به صورت منظم به خانههای مردم آمدند و سپس هم رفتند اما هیچکدام جای برنامه پر شور و حرارتی را نگرفتند که همه قواعد یک برند نمایشی جذاب و پرمخاطب را رعایت میکرد و سرانجام نیز بدون توضیح واضحات به محاق رفت...