آرتین زهرابی؛ برای چندمین بار است که بازیکنان بارسلونا و رئال مادرید به وقت جدایی این طور احساساتی می‌شوند و اشک می‌ریزند؛ احساسی که خالص است، تصنعی نیست و کاملا واقعی است...

در این عکس‌هایی که از چنین بازیکنانی می‌بینیم به یاد حرف‌های قدیمی‌ها می‌افتیم؛ به آن دور دورها ارجاع داده می‌شویم که می‌گفتند تیم‌های قدیمی و ریشه‌دار، پیراهنشان بی قیمت است؛ که بازیکنان قدیمی‌حرمت تیمشان را نگه می‌داشتند و حاضر نبودند پیراهن هر تیمی را به تن کنند. 

نمی‌دانم؛ کمی شبیه داستان‌های اساطیری است و برای ما در این روزگار که در فوتبال ایران زندگی می‌کنیم باورکردنی نیست. هر چه می‌شنویم مال خیلی وقت پیش است؛ از هر چه خاطره خوب که در فوتبال برای ما تعریف می‌کنند انگار مالیخولیایی شده‌ایم؛ پس چرا این روزها این چیزها را نمی‌بینیم و نمی‌شنویم؟

چقدر حس خوبی است بازیکنی در قواره‌های لیونل مسی که تا آخر عمر دغدغه‌ای ندارد و می‌تواند با آرامش از زندگی‌اش لذت ببرد این طور برای جدایی از عشق و تیم دوست داشتنی‌اش اشک می‌ریزد؛ این گریه‌ها هم قیمت ندارد؛ واقعا ندارد...