بازی نه چندان دلچسب تیم ملی در بازی با سوریه با این ادله ها قابل توجیه است؛ تیم ملی اولین دیدارش را پشت سر می گذاشت؛ لژیونرها تنها سه روز پیش از برگزاری بازی در اردوی تیم ملی حاضر شدند، تیم ملی پیش از این بازی دیدار دوستانه نداشت و از همه مهمتر سرمربی تیم ملی روی نیمکت نبود. با همه اوصاف تیم ملی در این بازی برای رسیدن به پیروزی موقعیت های خوبی ایجاد کرد.
و نمایش خوب در برابر عراق و یک پیروزی دلچسب. این اتفاق بعد از بازی با سوریه بود که شاید برخی نسبت به رخداد آن خوشبین نبودند. این پیروزی در شرایطی رقم خورد که ایران کمتر از عراق صاحب توپ و میدان بود و کمتر از عراقی ها پاس داد. برتری عراق نسبت به ایران در این دو بخش بسیار جزیی و با اختلاف کم بود اما برای خیلی ها جای سوال است چرا تیم ملی در بازی های بین المللی کمتر از حریفان پاس می دهد و صاحب توپ و میدان است؟ منظورمان به بازی با تیم های هم تراز است؛ در غیر اینصورت در برخی از بازی های بین المللی که تیم ملی با حریفان قدر روبرو می شود چاره ای ندارد که در نیمه خودی پرتعداد و در منطقه یک سوم دفاعی بسته بازی کند. مثل بازی های جام جهانی.
این به فرهنگ فوتبال باشگاهیمان بر می گردد. بازیکنان در تمرینات باشگاهی آماده و در تمرینات تیم ملی هماهنگ می شوند. نه فقط بازیکنان داخلی حتی لژیونرها بیشتر فصل را در تمرینات تیم های باشگاهی حاضر هستند و حضورشان در تمرینات تیم ملی تنها برای هماهنگی روز مسابقه است. این بدین معنی است که ضریب پاس در فوتبال باشگاهی ایران بالا نیست. این شاید به خاطر کیفیت بد زمین های بازی در لیگ برتر باشد که به بازیکن اجازه گردش توپ در زمین به دفعات را نمی دهد. به اعتماد به نفس فوتبالیست های ما هم بر می گردد. شاید هنوز به این باور نرسیده ایم که در برابر حریفان می توانیم به خوبی توپ را به گردش دربیاوریم و جدا از خلاقیت روی کارهای ترکیبی هم به گل برسیم. به این ها هم می شود این معضل را اضافه کرد؛ در بازی های لیگ برتر تیم خیلی زود به دنبال رسیدن به گل است و بازیکنان سعی می کنند زود پاس آخر را بدهند.
تیم های حاضر در لیگ برتر باید به این سمت و سو بروند که پاسکاری تحت فشار را بیشتر تمرین کنند و به تیم خود این را دیکته کنند که فوتبال یک ورزش تیمی است و تیمی برنده است که با حوصله فوتبال کند. و البته با اعتماد به نفس بالا. نه با غرور و این باعث گردش توپ بیشتر می شود.
لزوما هر تیمی که بیشتر پاس می دهد و صاحب توپ و میدان است تیم بهتری نیست. حتی در فینال جام جهانی ۲۰۱۸ دیدیم تیمی برنده شد که کمتر صاحب توپ و میدان بود و کمتر توپ بین آنها رد و بدل شد. این آمار برای فرانسوی ها به ثبت رسیده است.
اسکوچیچ را پیش تر در تیم های باشگاهی مربی ای دیدیم که دوست داشت تیمش زیاد بهم پاس بدهند. این موضوع تنها با خواست اسکوچیچ حل نمی شود. باید اندیشه ها در فوتبال تغییر کند. تمرین پاسکاری تحت فشار؛ بهبود کیفیت زمین ها و اینکه نخواهیم زود پاس آخر را بدهیم اگر در تیم های باشگاهی رعایت شود به جایی خواهیم رسید که تیم ملی در برابر حریفان با اعتماد به نفس بیشتری بازی خواهد کرد و حتما بیشتر صاحب توپ و میدان خواهد بود و بیشتر پاس خواهد داد.
البته باید به این نکته مهم هم اشاره کرد که پاس تنها برای طراحی حمله نیست. گاهی پاس برای اداره بازی و حتی برتری روحی و روانی در برابر حریف پیش از رسیدن به گل است.
