بدون شک حضور در جام جهانی نه تنها از بابت یک رویداد ورزشی بلکه به جهت شرایط مالی و سیاسی هم برای هر کشوری موفقیت بزرگی محسوب می‌شود. هیچکس منکر کار بزرگ تیم ملی نیست ولی حالا وقت آن رسیده تا اظهارنظرهای احساسی جای خود را به حرفهای منطقی بدهد.
طی چند روز گذشته بسیاری از ملی پوشان اسبق در مصاحبه‌های خود روی این نکته تاکید کرده‌اند که حالا بهترین فرصت برای اولین صعود از گروهمان در جام جهانی است و این تیم می تواند خالق یک حماسه بزرگ تر از صعود هم بشود.
در اینکه مجموعه بسیار خوبی در اختیار دراگان اسکوچیچ قرار گرفته شده کوچکترین بحثی وجود ندارد ولی باید حقایق را پذیرفت و به این واقعیت اذعان کرد که اگر قرار باشد روند آماده‌سازی تیم ملی درسطح معمولی و حتی اندکی فراتر از این سطح باشد، قطعاً با پایان مرحله گروهی رقابت‌های جام جهانی ،مأموریت تیم ملی ایران هم خاتمه پیدا می‌کند و از گروهش بالا نخواهد آمد.
موفقیت در جام جهانی مستلزم برنامه ریزی ویژه و انجام کارهایی فوق العاده است. کارهایی که شاید در هر چهار سال فقط یک بار موفق به انجام آن شویم. تیم ملی ایران احتیاج به دیدارهای تدارکاتی بسیار دشوار با حریفان قدرتمند دارد و برای تحقق چنین امری علاوه بر پول، به دیپلماسی هم نیاز است.
از همین حالا باید مشخص باشد چه کسی تحت عنوان وزیر امور خارجه فوتبال ایران سراغ تیم‌های بزرگ می رود و آنها را با کدام ساز و کار وسوسه می کند تا به مصاف ما بیایند؟باید یک نفر در فدراسیون از همین امروز تا چند روز مانده به جام جهانی فقط و فقط مسئول هماهنگ کردن دیدار های تدارکاتی برای تیم ملی باشد و این پروژه را با استفاده از توانایی های خود و البته حمایت‌هایی که در داخل تمام ارگان‌های دولتی از او انجام می‌دهند که ما به سرانجام برساند.
حتی اگر لازم است فردی را از خارج از فدراسیون باید آورد و چنین ماموریت ویژه‌ای را به او محول کرد چون بالا رفتن از گروهمان در جام جهانی زمانی حاصل می‌شود که ملی پوشان ایران از آغاز مسابقات، چند بار با تیم‌های قدرتمند و مدعی قهرمانی این جام تنه به‌تنه شده باشند نه اینکه با حریفانی معمولی بازی کنند و انتظار داشته باشیم رقبایی مدعی را شکست بدهند.
