اخیرا دو تا اظهارنظر داشتیم که هر دو مجعول و بی‌ریشه بودند. یحیی گلمحمدی، سرمربی پرسپولیس در واکنش به اظهارات فرهاد مجیدی، همتای استقلالی‌اش گفت: «فکر نمی‌کنم حرفهای باشد که در مورد تیمهای دیگر حرف بزنم.» مجیدی هم یک مصاحبه ویدئویی کرد و فرمود: «می‌خواهیم فقط روی مسابقات‌مان متمرکز شویم. از باشگاه خواسته‌ام روند بیانیه‌نویسی را متوقف کند.» به‌به، چه حرفهای قشنگی! اجازه بدهید اما هیچ‌کدام از آنها را باور نکنیم و هر دو را مشتی تلاش برای نمایش و ژست گرفتن به شمار بیاوریم.
چرا یحیی را باور نمی‌کنیم؟
جناب گلمحمدی می‌گوید حرفهای نیست آدم در مورد تیمهای دیگر نظر بدهد، اماای‌دریغ که خود او یکی از رکوردداران نیش و کنایه زدن به استقلال است. به‌عنوان مثال در همین فصل یحیی به پنالتی‌های پرشمار اعلام‌شده به سود آبی‌ها ایراد گرفت که اظهارات او بازتاب وسیعی هم پیدا کرد. او فقط ۲ هفته بعد از شروع لیگ، در نشست خبری پیش از بازی تیمش با آلومینیوم اراک گفت: «در هفته‌هایی که گذشت هواداران ما نگران بحث داوری هستند. اتفاقاتی که برای ما افتاد را با تیمهای دیگر مقایسه می‌کنیم که خیلی راحت برای‌شان پنالتی گرفته می‌شود. این یک مقدار نگران‌کننده است.» در همان نشست خبری، یحیی به جذب بازیکنان خارجی از سوی استقلال هم طعنه زد و گفت: «امیدوارم شرایط برای همه تیمها برابر باشد. ما مشکلاتی داریم که شاید مقداری به‌وجود تبعیض در قوانین برمی‌گردد. شرایطی فراهم شده که فقط تیم ما از بین ۱۶ تیم نمی‌تواند بازیکن خارجی جذب کند.» موارد مشابه از این دست پرشمارند، اما می‌توان به بخشی از اظهارات تابستان گذشته یحیی گلمحمدی هم اشاره کرد. او پیش از داربی تهران باشگاه حریف را به هوچیگری متهم کرد و بعد در دفاع از حرف خودش گفت: «هوچیگری یعنی مدیرعامل حریف روزی ۲ مصاحبه انجام دهد و جایگاه از دست رفته خودش را با بی‌احترامی به تیم ما به‌دست بیاورد. هوچیگری یعنی اینکه قبل از داربی بخواهند روی تیم ما و داور فشار بگذارند. این مصاحبه‌ها در شرایطی انجام می‌شود که آنها امسال ۹۸ میلیارد از اسپانسر گرفتند و حدود ۵۰-۶۰ میلیارد هم متمول‌هایی که در هیأت‌مدیره آن تیم حضور داشتند، پول آوردند. در مجموع آنها حدود ۱۵۰-۱۶۰ میلیارد پول گرفتند و بیشترین هزینه را کردند، اما همیشه فشار روی تیم ما بوده است. چرا تا حرف از انتشار قراردادها می‌شود آنها پا پس می‌کشند؟ دلیلش این است که قرارداد آنها دو سه برابر قراردادهای ماست. جای تأسف دارد به جای اینکه تمرکزشان روی تیم خودشان باشد در مورد تیم ما حرف می‌زنند، اما متأسفانه این اتفاقات از طرف تیم رقیب رخ داده است.» موضوع حتی فراتر از اینهاست و یحیی یک‌بار برخی انتقادهای مطرح‌شده نسبت به عملکرد کادرفنی پرسپولیس را ناشی از فعالیت صفحات فیک منتسب به تیم رقیب دانسته بود. حالا برگردیم به جمله اول او: «حرفهای نیست در مورد تیمهای رقیب حرف بزنیم.» عجب!
چرا فرهاد را باور نمی‌کنیم؟
فرهاد مجیدی حافظه عجیبی دارد. او از این قدرت برخوردار است که امروز چیزی بگویید و فردا همان را رد کند. به‌عنوان مثال بعد از هبه شدن ۲ امتیاز به استقلال از سوی کمیته انضباطی، مجیدی در ادعایی بسیار عجیب گفت: «فکر نمی‌کنم ۲ امتیاز باعث قهرمان شدن یا نشدن تیمی شود.» این در حالی است که آمار می‌گوید در ۷۰ درصد فصول لیگ حرفهای ایران، فاصله ۲ امتیاز یا حتی کمتر از آن تکلیف قهرمانی را مشخص کرده است! بعد هم کسی که از این موضع استغنا و بی‌نیازی محض به ۲ امتیاز نگاه میکند، چطور بعد از هر مساوی نیم ساعت علیه داوران بخت‌برگشته حرف می‌زند؟ باز خدا رحم کرد مجیدی به دفعات گفته: «امسال قصد حرف زدن در مورد داوری را ندارم» وگرنه معلوم نیست چه اتفاقی رخ می‌داد! به‌خاطر همان حافظه کذایی است که فرهاد حتی در همین قطعه فیلم آخر هم ناخواسته خودش را نقض میکند. او در حالی می‌گوید تمرکز تیم روی بازی‌هاست و قول می‌دهد بساط بیانیه‌نویسی جمع شود که در همین ویدئو تأکید میکند: «درون زمین حریف استقلال نشدند و بازی را بیرون از زمین بردند.» طبیعتا این جملات که با واکنش منفی گسترده‌ای هم مواجه شد به‌معنای نقض غرض است و اصل ادعای سرمربی استقلال را زیر سؤال می‌برد. مجیدی قطعا یکی از حاشیه‌سازترین مربیان این فصل بوده است؛ از ورودش داخل زمین حین بازی تا نشست‌های خبری جنجالی‌اش، از سریال طعنه‌های بی‌پایان به امیر قلعه‌نویی تا حمله به اسکوچیچ و سایر قضایا. برچسب «آرامش‌طلبی» روی او غیرقابل باور است؛ مردی که حتی اگر جلوی صدور بیانیه‌های رسمی از سوی باشگاه را بگیرد، باز پیاده‌نظام او در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، شبانه‌روز فعال‌اند. قبول ندارید؟ از محمود فکری یا اصلا سیاوش یزدانی بپرسید!
