به جرأت می‌توان گفت از زمان حضور یحیی گلمحمدی روی نیمکت پرسپولیس، همیشه فضایی توأم با حداکثر حمایت از او وجود داشته است. غیراز هواداران که اغلب از سرمربی تیم پشتیبانی می‌کردند و به سبک دوران برانکو این مسئله را نجات‌بخش می‌دانستند، بسیاری از پیشکسوتان و ستاره‌های قدیمی فوتبال ایران هم حامی یحیی بودند. غیراز اینکه گلمحمدی خوب نتیجه می‌گرفت، به هر حال او یک مربی وطنی بود و در دوگانه مربیان ایرانی- خارجی، بالاخره کمی هم داخلی‌ها را در موضع بالادست قرار می‌داد. همه اینها باعث شده بود گلمحمدی همیشه تحت بالاترین حمایت‌ها باشد و حتی ناکامی‌هایی مثل باختن در جام حذفی طی فصول گذشته و نیز شکست عجیب ابتدای این فصل برابر الهلال، شرایط او را تغییر ندهد.
با این همه اما طی هفته‌های اخیر شاهد ریزش وسیع در جبهه حامیان گلمحمدی هستیم. امروز نرخ انتقادات از او به شکل چشمگیری بالا رفته و حتی کار به جایی رسیده که بعضی‌ها می‌گویند اگر پرسپولیس در پایان فصل قهرمان هم شد، یحیی باید برود. شاید یکی از آخرین نفراتی که چنین موضعی را تکرار کرده، امیر عابدینی باشد. مدیرعامل موفق سال‌های دور پرسپولیس گفته باشگاه در پایان فصل باید با یحیی خداحافظی کند. بعید به‌نظر می‌رسد این حجم از انتقادات فقط به‌خاطر نتایج پرنوسان، از دست رفتن چند جام و احتمالا ناکامی در لیگ برتر باشد. چیزی که وضع یحیی را بدتر کرده، رفتارهای غیرحرفه‌ای اوست؛ از بهانه‌گیری‌های بی‌پایان تا پرخاش‌های کنار زمین و قهر و آشتی‌های حقیقی و مجازی که همه را کلافه کرده است.
در هر صورت یحیی در موقعیتی قرار گرفته که طی ۳سال گذشته هرگز مشابه آن را تجربه نکرده بود. حتما خودش هم خوب می‌داند که کار برایش چقدر سخت شده است. هرچند شاید قهرمانی معجزه‌آسا در ۶هفته پایانی لیگ، طوری ورق را برگرداند که همه این حرف‌ها از یاد برود.
