جام‌جهانی ۲۰۲۲هم به یک تورنمنت بزرگ دیگر تبدیل شد که کاوه رضایی آن را از دست داد. در سالیان اخیر کمتر بازیکنی را به یاد می‌آوریم که به اندازه کاوه برای حضور در تیم ملی تلاش و برنامه‌ریزی کرده باشد اما به شکلی عجیب هیچ‌گاه موفق به تثبیت موقعیتش در این تیم نشده باشد و جز چند حضور پراکنده و شلخته، طرفی نبسته است. اشتیاق رضایی برای حضور در تیم ملی، مخصوصا از زمانی زبانزد خاص و عام شد که او پیش از آغاز لیگ شانزدهم به استقلال پیوست. در آن زمان رضایی با پیشنهادی مشابه از سوی پرسپولیس هم مواجه بود اما گفته می‌شد به‌دلیل رابطه صمیمی علیرضا منصوریان با کارلوس کی‌روش تصمیم گرفت پیراهن آبی به تن کند.
به‌طور مشخص‌تر، راست یا دروغ می‌گفتند منصوریان به کاوه دلگرمی داده که اگر استقلالی شود، راه هموارتری برای حضور در تیم ملی خواهد داشت، هرچند با وجود درخشش کاوه در جمع آبی‌ها چنین اتفاقی رخ نداد.
پس از آن رضایی وارد فاز بعدی دلبری از کی‌روش برای رسیدن به تیم ملی شد. در شرایطی که همه می‌دانستند مربی پرتغالی اولویت مهمی برای لژیونرها قائل است، کاوه به پیشنهاد ادامه حضور در استقلال جواب رد داد و راهی فوتبال بلژیک شد. این بازیکن امیدوار بود درخشش در اروپا منجر به تغییر وضعیتش شود. کاوه در تیم‌هایی مثل شارلروا و بروژ افت و خیزهای زیادی داشت، اما حتی در بهترین دورانش هم از سوی کادر فنی تیم ملی چندان جدی گرفته نشد.
همه سهم او تنها چند حضور در اردوها و مسابقات نه‌چندان مهم بود و نهایتا از فهرست نهایی تیم ملی برای حضور در جام‌جهانی ۲۰۱۴خط خورد. پیش از آغاز جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۱۵هم شاهد مصدومیت کاوه بودیم تا آن تورنمنت نیز به این شکل از دست برود.
رضایی در این سال‌ها به حضورش در لیگ بلژیک ادامه داد و البته سیری نزولی را پشت سر گذاشت. کاوه هم مثل خیلی‌های دیگر در آغاز فصل جدید تصمیم گرفت به لیگ برتر برگردد و در میدان دید کادرفنی تیم ملی قرار بگیرد، اما مشکلات عجیب در مسیر عقد قراردادش با استقلال و نیز مصدومیت رخ داده برای او در تراکتور، ورق را به ضرر او برگرداند. حالا کاوه جام‌جهانی قطر را هم از دست داده و شاید جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۲۳تنها تورنمنت ملی باقی‌مانده برای این بازیکن ۳۰ساله باشد. تاکنون ۱۸بازی و ۴گل ملی به نام کاوه ثبت شده؛ یک گل در برابر سیرالئون، یکی به بوسنی و ۲گل هم در بازی با کامبوج.
