ایران در اولین دیدارش در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، شکست سنگینی را مقابل انگلیس متحمل شد؛ یک باخت تلخ مقابل تیمی که از نظر فنی از ما بهتر بود. تیمی که فوتبال منظم و شسته و رفتهای را ارئه می کرد و کم نقص و عالی بود. درست بر خلاف تیم ملی ایران که مشخص بود روحیه لازم را برای چنین مسابقه بزرگی ندارد. هیچ خبری از آمادگی ذهنی و روانی بازیکنان هم نبود.
با این همه، آیا در تمام سالهایی که با کارلوس کیروس و شاگردانش در تیم ملی همراه بودیم، این نخستین دیدار سخت ما در عرصههای بین المللی بود؟ پاسخ بی گمان منفی است. ایران در دو جام جهانی برزیل و روسیه، مقابل تیمهای آرژانتین، اسپانیا و پرتغال که هر کدام قدرتهای بلامنازع فوتبال جهان هستند، بازیهای قابل تحسین و فوق العادهای را به نمایش گذاشت.
آرژانتین را با تمام ستارههایش در دوران اوج آمادگی لیونل مسی ۹۰ دقیقه عذاب داد، اسپانیا را برای تقدیم یک برد ناپلئونی به این تیم اذیت کرد و از پرتغال و یاران رونالدو، یک مساوی ناب گرفت.
در بازیهای تدارکاتی متعددی که در سالهای گذشته به میدان رفتیم نیز، ما هیچ وقت تیم مغلوب و از پیش شکست خورده نبودیم؛ بنابراین چه شد که به این روزگار تلخ دچار شدیم؟
از تیم ملی هر توقعی می رفت، جز اینکه حقارت بار ببازد. برای بازیهای تیم ملی به هر پیش بینی عجیب و غریبی می شد تن داد؛ جز این اینکه تیم ما ۶ گل دریافت کند.
مشخص نیست این شکست برای همه ما درس عبرت خواهد شد یا نه اما وقتی جامعه خشمگین و بی تاب، تصمیم می گیرد به هر دلیلی قبل از شروع مسابقه و حین بازی، اعضای تیم ملی را به باد دشنام بگیرد، درد را نباید در خود فوتبال جستجو کرد.
در چنین شرایطی، از کادرفنی بگیرید تا همه بازیکنان، از تعادل روانی خارج می شوند و تصمیمات عجیب می گیرند. از ترکیبی که برای دیدار با انگلیس طراحی شده بود تا نحوه استقرار بازیکنان در زمین، نشان می داد ما برای این مسابقه سخت و پرمخاطره، فاقد آمادگی لازم هستیم.
تیم ملی ایران حتی در بهترین شرایطی که برای آن متصور بودیم به انگلیس می باخت اما می توانست این تعداد گل را در جام جهانی دریافت نکند و به شکستی حقارت آمیز تن ندهد.
درد را چنان که گفتیم باید در جای دیگری جستجو کرد...