علیرضا بیرانوند، گلر اول تیم ملی ایران در جام جهانی قطر، یکی از مغموم‌ترین بازیکنان تیم ملی بعد از سوت پایان بازی ایران و امریکا بود.
علیرضا که بعد از برخورد با سیدمجید حسینی در دقایق اولیه بازی برابر انگلیس، تورنمنت را به ناخوشایندترین شکل ممکن آغاز کرد، دست از تلاش نکشید و حتی دوست داشت برابر ولز هم با ماسک مخصوص به میدان برود.
گلر باسابقه تیم ملی که چهارمین تورنمنت بزرگش با کارلوس کیروش را تجربه می‌کرد، بعد از شروع بازی برابر ولز از کنار زمین، بالاخره برای دیدار مقابل امریکا اجازه بازی را پیدا کرد و درون دروازه تیم ملی قرار گرفت.
تجربه بالای بیرو در شروع مجددهای دقایق اولیه به خوبی فشار تیم امریکا را گرفته بود و با مهار دو ضربه سر شاگردان برهالتر، اعتماد بنفس خودش را هم مجددا بازیابی کرده بود اما در یک موقعیت غیرقابل مهار پولیسیچ دروازه او را باز کرد تا ماموریت کلین‌شیت در حساس‌ترین بازی دوران ورزشی‌اش با موفقیت به پایان نرسد.
تورنمنتی که برای بیرو به دردناک‌ترین شکل ممکن آغاز شده بود، به تلخی هم به پایان رسید تا دروازه‌بان شایسته فوتبال ایران دومین جام جهانی را هم با رویای نافرجام صعود به پایان برساند. پایانی که این بار علیرضا توانایی دیدنش را نداشت با گذاشتن سر روی زمین و کشیدن پیراهن به روی سر و صورتش، با غم‌هایش تنها ماند.
