مسئله انتخاب سرمربی جدید تیم ملی ایران برای جام ملت های آسیا، روز به روز پیچیده‌تر می‌شود. کیروش دیگر نمی‌تواند به حالت اولیه خود برگردد و ماجرای بازگشت دوباره اش به تیم ملی از همین حالا منتفی است.
پایان قطعی کار کیروش در فوتبال ایران، اما درهای خوشبختی را به روی سایر گزینه های داخلی نمی‌گشاید؛ چرا؟ واضح است که این روزها فوتبال ایران در حالت برزخ به سر می‌برد و بعید است نام هایی مانند نکونام، قلعه نویی و گل محمدی بتوانند در شرایطی که تیم ملی در جام جهانی ۲۰۲۲ تجربه کرد، گره ای از مشکلات عمیق فوتبال کشور باز کنند.
تیم ملی باید برای موفقیت در جام ملت های آسیا از سد تیم هایی مانند ژاپن، کره جنوبی، عربستان، استرالیا و ... عبور کند اما آیا با این وضعیت می‌شود به این مسئله امیدوار بود؟ امیدواری به چنین ماجرایی، مثل شرط بندی روی اسب بازنده است و هر گزینه داخلی می‌داند قبول این سمت، کمتر از بازی با آتش نیست.
کیروش وقتی سرمربی تیم ملی ایران در جام جهانی شد، محبوبیتی خیره کننده داشت اما قبل از اعزام تیم به قطر، همه چیز حالت وارونه پیدا کرد. بین مربیان ایرانی اما هر کدام از این گزینه ها روی نیمکت تیم ملی بنشینند، خوشبخت تر از کیروش نخواهند شد؛ مگر آنکه حمایت حداکثری هواداران فوتبال ایران شامل حالشان شود که با این شرایط بعید است چنین اتفاقی رخ بدهد.
به نظر می‌رسد باز هم باید به یک گزینه خارجی برای سرمربیگری تیم ملی رضایت داد؛ حتی اگر همه مسولان اصرار کنند یک مربی ایرانی سکان هدایت تیم ملی را در دست بگیرد! در این صورت آیا بهتر نیست باز هم سراغ یکی از «ویچ های معروف فوتبال ایران» برویم؟
