بعد از پاندمی کرونا، تنها چند تیم به تعداد انگشتان یک دست، فوتبالی زیبا و تماشاگر پسند ارائه می‌دهند و در حقیقت، صاحب سبک هستند. وجود چند مربی خارجی، سبب شد که کیفیت تیم‌های لیگ برتر افزایش پیدا کند؛ همانند استراماچونی و ساپینتو در استقلال، برانکو در پرسپولیس، خمس در تراکتور و مورایس در سپاهان. این‌که اکثر تیم‌های لیگ شبیه به هم هستند و بازیکنان تیم A، لباس تیم B را در فصل بعد با همان مربی می‌پوشند، به منزله رشد و پیشرفت تاکتیکی در زمین نیست.
بازی کسل کننده و به شدت دفاعی تیم‌ها، از طرفی چمن‌های افتضاح و از سویی دیگر، ایجاد محدودیت در سقف بودجه و قرارداد باشگاه‌ها، دلیل شد تا روز به روز، مخاطبان فوتبال داخلی، کم و کمتر و از دیدن آن دلزده شوند! جالب اینجاست که برخی مربیان، باخت تیم خود را از چشم زمین و زمان و همه چیز و همه کس می‌بینند الا تاکتیک‌های از رده خارج شده خود و کادرفنی تیم!
این روند تا چه زمانی ادامه خواهد داشت؟ آیا شما به عنوان تماشاگر فوتبال ایران، فرقی برای سبک تیم‌های ساکت الهامی‌و مجتبی حسینی، قائل هستید؟ آیا قرار است به این شکل، به استقبال دیدارهای آسیایی برویم؟ آیا با دفاع تماماً مطلق، می‌توان جلوی ستارگان تیم‌های عربی، ایستادگی کرد؟ شاید با گذشت سال‌های متمادی، مربیان تاکتیک شدید دفاعی و اتوبوسی خود را از سیستم فوتبال ایران، حذف و پاک کنند!
در لیگ برتر، همه چیز بر عکس رقم می‌خورد. در دو فصل اخیر، تیمی که همواره بهترین خط دفاعی لیگ را داشته، در نهایت قهرمان لیگ شده است. در فصلی که فرهاد مجیدی با استقلال، بدون باخت و با سی و نه گل زده قهرمان شد،همان فصل الهلال در لیگ حرفه ای عربستان، با ۶۳ گل در سی بازی، بهترین خط هجومی را به خود اختصاص داد و قهرمان لقب گرفت. فصل گذشته، پرسپولیس با به ثمر رساندن ۴۶ گل، به مقام قهرمانی رسید؛ در حالی که الاتحاد عربستان، ۶۰ گل وارد دروازه رقبا کرد و بر روی سکوی قهرمانی رفت. چنین آماری نشان می‌دهد علاوه بر فرق ساختاری فوتبال ایران و عربستان، در بحث فنی و تاکتیکی هم عقب ماندیم و باید در سریع ترین وقت، آن را رفع و رجوع کنیم.
این کار منوط به بازسازی ورزشگاه‌ها، کیفیت مناسب چمن، ورود مربیان خارجی از کشورهای صاحب سبک، به روز شدن و هماهنگ شدن مربیان ایرانی با علم روز فوتبال و آماده سازی زیر ساخت‌های مطلوب در سراسر کشور می‌باشد.
مایه خجالت و تأسف است که چمن ورزشگاه آزادی،به آن وضع و شکل بسیار بد، دچار شود! در روزگاری که ورزشگاه آزادی و شهر تهران، برای میزبانی المپیک ۱۹۸۴ با لس آنجلس رقابت می‌کردند حال، این ورزشگاه چنان به بدحالی افتاده که بازیکنان داخلی، از بابت آن، شکایت دارند و بازی کردن بر روی چمن آزادی، کسر شأن سرخابی‌ها می‌باشد!
برای پیشرفت و توسعه فوتبال کشورمان، نیاز است که یکی به نعل بزنیم و یکی به میخ تا وضعیت زیر ساخت، داوری و مربیان، به صورت مساوات در مسیر رشد و صعود قرار بگیرد. آیا فوتبال ایران، دوباره به شکوفایی خود باز می‌گردد و از هر لحاظ، به فوتبال مدرن دنیا نزدیک می‌شود؟
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
