هیچ کس به اندازه حسن یزدانی بابت شکست مقابل دیوید تیلور ناراحت نیست؛ درک این مسئله که فقط خودمان را یک لحظه جای این ورزشکار فرض کنیم هم کار راحتی نیست.

آنهایی که ورزش کرده اند می‌دانند یک دویدن ساده چند متری، یک بدنسازی ساده در رشته‌های مختلف برای چند روز و چند ساعت یا تمرین هوازی کوتاه، چقدر می‌تواند از آدم انرژی بگیرد؛ وای به حال اینکه در عرصه یک میدان جهانی در حد مسابقات قهرمانی کشتی ازاد جهان، ورزشکاری بخواهد خودش را آماده و قبراق نگه دارد.

منهای بحث‌های تکنیکی و دلایل فنی شکست یزدانی برابر تیلور، این ورزشکارِ کشور ماست که با کشتی گیر آمریکایی شاخ به شاخ شد و طعم شکست را دوباره چشید؛ برای ما که در مسابقات گل کوچک محله‌مان می‌باختیم و بعدش خیلی جدی می‌زدیم زیر گریه، این حجم از اندوهی که امروز بر یزدانی غلبه کرده، واقعا قابل درک نیست.

جدا از شکست‌هایی که حسن یزدانی در دیدارهای پیاپی با تیلور به او تحمیل شد، فشارهای جانبی هم این ورزشکار را از هر لحاظ دچار فروپاشی می‌کند؛ در حالی که اگر به جنبه ورزشی این ماجرا نگاه کنیم، نایب قهرمانی کشتی آزاد جهان یک افتخار بزرگ ورزشی است که به راحتی شامل حال هر کسی نمی‌شود.

برای آنها که مو را از ماست بیرون می‌کشند و هر نقد و نظری را در رابطه با ورزش به ثانیه ای بر زبان و قلم می‌آورند، آسان نیست که با حال و روز یزدانی در شرایط فعلی ارتباط برقرار کنند. آن سوی ماجرا را هم البته باید دید که دیوید تیلور در آنجا ایستاده است؛ یک ورزشکار سوپر حرفه ای که از پیروزهایش کیف می‌کند و بابت ضربه فنی شدن یزدانی، طاقت از کف می‌دهد و شادمانه اش را به تصویر می‌کشد.

کشتی، ورزشی متفاوت از توپ بازی‌های ساده ما در تعطیلات سیزده به در است؛ شاید جایگاه مسابقات قهرمانی جهان را متوجه نشویم. تا در آن محیط بزرگ قرار نگیریم، تا فقط یک لحظه خودمان را جای حسن یزدانی که قرار است مقابل تیلور به میدان برود، تصور نکنیم...

بیشتر بخوانید: ادعای بزرگ تیلور: من برترین کشتی‌گیر تاریخم/ من نبودم حسن یزدانی تا ابد طلا می‌برد