محمد مایلی کهن یکی از منتقدان رضا عنایتی هنگام انتخاب او به سمت مربیگری تیم ملی امید بود و تاکید داشت این ملی پوش اسبق تجربه لازم برای سمت مذکور را ندارد. پس از ناکامی تیم امید با حاجی مایلی پیرامون این اتفاق و سایر شرایط حاکم بر فوتبال ایران همکلام شدیم:

تیم امید به هنگ کنگ باخت تا علاوه بر اینکه به المپیک نرفتیم، در بازی‌های آسیایی هم حذف شویم.

من هم مثل شما ناراحت هستم. البته قبل از داستان تیم امید اجازه بدهید درگذشت آقایان امیر عفراتی و محسن زمانی را تسلیت بگویم. امیر عفراتی ملی‌پوش و مدیر اسبق کشتی، واقعاً انسان خوب و با معرفتی بود. محسن خان زمانی هم یکی از داوران ارزشمند کشورمان محسوب می‌شد که من همیشه جویای احوالش بودم. آسمانی شدن هر دوی این عزیزان تلخ بود و به خانواده‌شان تسلیت می‌گویم. در مورد تیم امید هم به عنوان یک ایرانی واقعاً ناراحت هستم و افسوس می‌خورم که ما چرا با داشتن این همه استعداد و توانایی، در عرصه مذکورموفق نمی‌شویم؟ واقعا با وجود این همه استعداد چرا نمی‌توانیم همراه با تیم امید نتایج خوبی بگیریم و از وجود چنین استعدادهایی به شکل مطلوبی استفاده کنیم؟ اینکه چه کسی مقصر بود الان دیگر دردی را دوا نمی‌کند چون المپیک و بازی‌های آسیایی از دست ما رفت. زمانی که داشتند سرمربی تیم امید انتخاب می‌کردند من خودم گفتم کوچک‌ترین مشکلی با رضا عنایتی ندارم اما ایشان تجربه لازم برای پذیرفتن چنین سمتی را ندارد. همان موقع گفتم عزیزانی مانند محرم نویدکیا و وحید هاشمیان شرایط بهتری برای پذیرفتن این سمت دارند اما دوستان گوش نکردند. آنهایی که رضا عنایتی را انتخاب کردند حالا باید جواب بدهند.

برسیم به بازی پرسپولیس مقابل الدحیل قطر

پرسپولیس قطعاً در قطر کار دشواری دارد البته خیلی دلم می‌خواهد بازی را ببرد و شرایطش در جدول بهتر شود ولی واقعیت امر این است که پرسپولیس در تهران قافیه را باخت. هنگام رویارویی با النصر همه دست به دست هم دادند و رفتار خیلی هیجانی داشتند تا در نهایت چنین نتیجه‌ای رقم خورد. حالا می‌گویند زمین ورزشگاه بد. بود بله من هم می‌گویم بد بود اما زمین برای هر دو تیم بد بود. این نکته را هم فراموش نکنیم که ما با این زمین به مراتب آشناتر بودیم تا عربستانی ها. قبول کنیم النصر عربستان روان‌تر بازی کرد. باید این واقعیت تلخ را بپذیریم که هنوز در کشور خودمان باشگاه به معنای واقعی نداریم و مدیران عامل استقلال و پرسپولیس یعنی کارمندان وزارت ورزش. تا به حال ندیدم از کسی بابت عملکردش حساب و کتاب بخواهند هر کدام از مدیران عامل استقلال و پرسپولیس می‌آیند، کلی بدهی روی دست این دو باشگاه می‌گذارند؛ بازیکن و مربی بی‌کیفیت خارجی می‌آورند و تمام.
الان استقلال به عنوان یک تیم پرطرفدار سر قضیه رافائل و ریکاردو ساپینتو باید میلیاردها تومان بپردازد. این پول از جیب چه کسی می‌رود؟ آقایان پول را می‌دهند آب هم از آب متاسفانه تکان نمی‌خورد.

در رابطه با بحث مدیریت و مدیرعاملی اتفاقاً این روزها پس از اینکه علیرضا دبیر زمینه برای برگزاری جلسه میان جواد نکونام و علی خطیر را فراهم کرد، بحث‌ها فوق العاده بالا گرفت یک عده از حرکت دبیر تقدیر می‌کنند و گروهی هم معتقدند این کار باید توسط فوتبالی‌ها انجام می‌شد نه رئیس فدراسیون کشتی.

این بحث که شما مطرح کردید اساساً به من ربطی ندارد اما فلسفه مدیرعاملی آقای خطیر در استقلال برایم جای سوال دارد. با ایشان هیچ دشمنی ندارم و اصلاً تا به حال او را ندیده‌ام اما طبق چه متر و  معیاری مدیرعامل استقلال شده است؟ ایشان چه سابقه‌ای در ورزش ما داشته است؟ نکته دیگر اینکه می‌بینیم یک نفر را با چهار ماه یا حداکثر یک سال بازی کردن در استقلال یا پرسپولیس، پیشکسوت این دو باشگاه خطاب می‌کنند اما کسی که ۱۰ سال پیراهن آبی یا قرمز را بر تن کرده را پیشکسوت نمی‌دانند! جواد نکونام بازیکن بزرگی است، کاپیتان تیم ملی بوده و رکوردهای خاصی را هم جابجا کرده است اما اینکه بگویند از اول استقلالی بوده برایم جای سوال دارد. اصل و نسب جواد نکونام به پاس می‌رسد و دوران حضورش در اوساسونا هم بیشتر از مقطعی بود که پیراهن استقلال را بر تن می‌کرد.

برسیم به تیم ملی و جام ملت‌های آسیا. میترسیم  این ناکامی‌ها سراغ تیم ملی بزرگسالان هم بیاید.
در جام ملت‌های آسیا کار سختی داریم. البته همه دلمان می‌خواهد تیم ملی کشورمان سربلند شود اما باید بپذیریم که کارمان سخت است. صرفاً بحث حضور لژیونرها هم نیست. تیم باید یکدست باشد نه اینکه هر ۴ -۵ بازیکن با یکدیگر خوب باشند و باند درست شود.

به نظرتان خطر باند بازی در تیم ملی وجود دارد؟

خطر باند بازی همیشه در تیم ملی وجود داشته است.

و حرف آخر؟
امیدوارم مشکلات معیشتی مردم کمتر شود. مردم مشکلات معیشتی دارند و هر کس بگوید اینگونه نیست قطعاً راست نمی‌گوید.