این روزها و در میان خبرهای سیاسی و جنگ یکی از عجیب‌ترین خبرها، اسپانسر تازه‌ی تیم استقلال بود. این اسپانسر تازه گویا یک پیج موبایل‌فروشی اینستاگرامی در شهر آمل است و با توجه به اندازه‌ی کسب‌وکار، این که چه‌طور هزینه‌های بالای اسپانسرینگ را تقبل کرده تا نامش روی لباس استقلال درج شود، جای سوال است.
اما در اینجا می‌خواهیم به موضوع اساسی‌تری بپردازیم: شخصیت فراموش‌شده‌ی تیم. باشگاه بارسلونا با همه‌ی محبوبیت و قدرتی که دارد، برای سال‌ها قراردادهای اسپانسری از سوی شرکت‌های بزرگ را رد میکرد و ترجیح می‌داد با مبلغی اندک نام یونیسف، صندوق حمایت از کودکان ملل متحد را روی پیراهنش درج کند. بایرن‌مونیخ، منچستریونایتد، رئال‌مادرید و... هم به شکلی مشابه وسواس زیادی برای انتخاب اسپانسرشان دارند و شخصیت و برند خودشان را به‌خاطر پول به هر اسپانسر بی‌نام یا در تضاد با ارزش‌های باشگاهشان نمی‌فروشند. اما چه می‌شود که باشگاه استقلال حاضر می‌شود تبلیغ روی پیراهن خود را که جلوه‌ی اصلی باشگاه است، به یک پیج اینستاگرامی موبایل که کمتر کسی حتی نامش را شنیده بفروشد؟ محتوای پیج و موبایل‌فروش بودن آن مساله نیست، کما اینکه این باشگاه چند فصل پیش همین جایگاه لباسش را به یک خدمات پس‌ازفروش محصولات دیجیتال واگذار کرده بود که با چند جست‌وجوی ساده‌ی ایرانی می‌توان دید که بخشی از هلدینگی معتبر است، اما این‌بار چه شده که استقلال تا این اندازه شخصیت خودش را فراموش کرده که بخواهد پلتفرم تبلیغاتی یک پیج اینستاگرامی باشد؟
استقلال نباید فراموش کند که همه‌چیز فقط پول و بازیچه نیست؛ استقلال نباید شخصیتش را فراموش کند.
