عصر سه‌شنبه و به فاصله یک ساعت دو تیم ملی ما در دو مقطع در دو سوی قاره آسیا به میدان رفتند. تیم ملی نوجوانان در جام جهانی اندونزی در مرحله یک هشتم نهایی به مصاف مراکش رفت و تیم بزرگسالان در مسیر جام جهانی ۲۰۲۶ در تاشکند مهمان ازبکستان بود.
ما در هر دو مسابقه نیمه اول تیم برتر زمین بودیم در هر دو مسابقه ایران به گل اول رسید و هر دو بازی در پایان ۹۰ دقیقه مساوی تمام شد. نیمه دوم را در فوتبال نیمه مربیان می‌نامند و ما در هر دو مقطع این نیمه را به حریف واگذار کردیم. در هر دو بازی رقبای ما در نیمه دوم حاکم مطلق توپ و میدان بودند و بازیکنان غیور ما تنها به دنبال حریف دویدند.
اما ارزش کار نوجوانان با یک نتیجه زیر سوال نمی‌رود. این تیم در همین ۱۰ روز آنقدر به آینده فوتبال ایران هدیه داد که برد و باخت یک مسابقه تغییری در نگاه ما به نوجوانان نداشته باشد.
فقط به گلی که تیم ملی کشورمان به مراکش زد نگاه کنید، حتی در لیگ برتریا ستاره‌های لژیونر ما هم اینطور نمی‌توانند سر را بچرخانند و توپ را به دورترین نقطه از دست گلر بفرستند.
با دیدن همین چشمه‌ها به آینده این نوجوانان بسیار امیدوار هستیم اما نباید ضعف‌هایی که با طنزی تلخ هم در اولین رده ملی و هم در آخرین رده ملی در یک روز به صورت مشترک خود را نشان دادند را فراموش کنیم.
ما هم در نوجوانان و هم در بزرگسالان نیمه دوم را در یک روز باختیم. این مهم باید بررسی شود به خصوص در نوجوانان که هنوز در سن یادگیری هستند و قبلاً مقابل انگلستان هم از همین ناحیه ضربه خوردیم. آنجا هم ایران گل اول را زد اما در نیمه دوم گل خورد در وقت‌های تلف شده باخت. درست مثل بازی با مراکش که باز هم در وقت‌های تلف شده گل خورد و بازی را از دست دادیم....
