فوتبال ایران و این لیگ نیم بند و شبه حرفه ای را با غرولند افرادی می شناسیم که جملگی دستی بر آتش دارند. به ویژه هر بار به دیدار تیم های استقلال و پرسپولیس می رسیم، شاهد ادعاهای تکراری طرفین ماجرا هستیم. اینکه هر کدام به دنبال یک بازی تماشاگرپسند و جوانمردانه هستند و قصد دارند زیبایی های فوتبال را به رخ همه بکشند.
واقعیت اما چیست؟ آیا دربی های پایتخت در سال های گذشته، چنگی به دل زده اند یا اعتبار خاصی به فوتبال کشور اضافه کرده اند و تماشاگران در ورزشگاه و پای تلویزیون میخکوب شده اند؟
ساعات ها مانده به آغاز این مسابقه، هر آدم دلسوزی که می بینید در توهم جار و جنجال های کنار زمین است؛ انگار دربی تهران در یک نکته عجیب توافق دارد: حاشیه های اطراف هر دو تیم، داد و فریادهای مربیان، جنب و جوش نیمکت نشینان و در آخر زبانمان لال، حمله های برق آسا و گازانبری این و آن...
اگر به بازیکنان دو تیم برسیم هر کدام ادعاهای آنچنانی دارند و بهتر از خودشان نمی بینند. مدیران هر دو باشگاه در عالم مدیریت، نمونه ندارند. سرمربیان دو تیم هم که در دنیای فوتبال رقیب ندارند. این همه ادعا و حرف و حدیث اما باید منجر به تماشای یک فوتبال دیدنی شود. فوتبالی که از الان بلیت هایش به فروش رفته و فردا بازار سیاه در اطراف ورزشگاه آزادی بیداد می کند. مسابقه ای که دوست داریم به جز فعالیت های حاشیه ای آن، در متن هم حرفی برای گفتن داشته باشد.
اگر عصاره فوتبال ما، همین دربی پایتخت است، از مربیان و دست اندرکاران هر دو تیم می خواهیم به اعصاب (و روح و روان) مردم رحم کنند. حالا که VAR را با هر بدبختی برای این مسابقه جور کرده اند، دست از سر داور بردارند و به جای داد و هوار، تاکتیک های خود را در زمین اجرا کنند.
دروغ چرا؛ دلمان لک زده برای تماشای یک فوتبالِ داخلی پرهیجان و داغ. دلمان تنگ شده برای تماشای یک دربی حماسی و فوق العاده؛ حتی اگر این بازی ملغمه ای از جنجال و هیاهو باشد، دوست داریم از هر کجایش، لذتِ فوتبال هم ببارد. برای رخ دادن این اتفاق، لطفا تلاش کنید...
