در طول تاریخ بشری هیچ انسان یا جامعه‌ای بدون شناخت ضعف‌ها و گردن گرفتن اشتباهات موفق نشده و پیشرفت نکرده‌اند. شما باید اول قبول کنید که ضعف و اشتباهی داشته‌اید تا رقبا از آن استفاده کرده باشند، تا بعد بتوانید به سراغ برطرف کردن آن ضعف بروید.
آدم‌های ضعیف هرگز ضعف و اشتباه خود را قبول نمی‌کنند. مجموعه‌های ضعیف تا وقتی که بتوانند با فرافکنی همه مشکلات را به گردن رقبا، حریفان، شرایط و در یک کلام «دیگران» بیندازند، هرگز به دنبال اصلاح کار خود نمی‌روند، پس هرگز پیشرفتی هم در کار نخواهد بود...
فوتبال ما بهترین مثال و الگو برای این فرضیه است. نگاه کنید که در دو دهه عمر لیگ برتر حرفهای تقریباً در هیچ زمینه‌ای پیشرفت نداشته‌ایم چون از مربی و بازیکن تا داور و مدیر، همه از فرضیه «توهم توطئه» استفاده می‌کنند!
از صدرنشین تا قعرنشین لیگ ماهرگز شکست‌ها و ناکامی‌ها را گردن نمی‌گیرند. وقتی تیمی پیروز می‌شود، خودش خوب بوده و وقتی شکست می‌خورد، از داور و رسانه تا ضعف مدیر و بی‌پولی و از تبانی رقبا تا خرابی چمن، هه مقصرند جز جناب مربی و بازیکن!
طبیعی است که این فوتبال هرگز قدمی به جلو بر نمی‌دارد، چون همیشه دنبال بهانه و توجیه است اما در مواردی استثنایی و معدود، مواردی هم هست که ذهن هر انسانی را به شک وا می‌دارد که نکند حق داشته باشند؟
مثلاً همین بازی گل گهر و استقلال، آرتور کوین یامگا در این مسابقه پنجمین پنالتی متوالی را مقابل گل گهر به تور دروازه چسباند. گل گهر تیمی قدیمی و ریشه‌دار در فوتبال ما نیست و تازه پنجمین فصل حضور خود در سطح اول فوتبال را سپری می‌کند و این مسابقه در لیگ برتر، نهمین تقابل دو باشگاه بود.
پس وقتی از هفتمین پنالتی استقلال برابر گل گهر در ۹ بازی حرف می‌زنیم جای تعجب ندارد که برخی بگویند «انگار این بازی در پیش فرض تنظیمات کارخانه یک پنالتی به نفع استقلال دارد!» که حالا در بازی‌های اخیر زننده آن پنالتی شخص یامگا است!
یامگا عالی پنالتی می‌زند اما چطور می‌شود که همیشه برابر گل گهر یک پنالتی برای زدن هست؟
