حالا که دیدارهای هفته چهاردهم تمام شده همه از شکست سپاهان و گرم شدن رقابت در بالای جدول صحبت می‌کنند. اتفاقی که به نفع فوتبال بود و بازی‌ها را بعد از این جذاب‌تر می‌کند. اصلا اساس ورزش و رقابت است و رقابت یک طرفه برای هیچ کسی جذاب نیست. هستند کارشناسانی که الان به بررسی دلایل شکست خانگی سپاهان می‌پردازند و از جزئیات تا کلیات به همه موارد دقت می‌کنند، از عملکرد بازیکنان و عصبی بودن آنها تا مهره چینی مربی پرتغالی و تعویض‌هایش، از تاکتیک تیمی تا قدرت رقیب و شناخت مجتبی حسینی از میزبان، اما قبل از شروع این مسابقه که هنوز نتیجه آن مشخص نبود و کسی نمی‌دانست که قرار است سپاهان برای دومین بار در این فصل در خانه ۳ امتیاز را به حریف هدیه دهد!
همان موقع با انتشار لیست اولیه نکاتی وجود داشت که مورد سوال برخی فوتبال دوستان قرار گرفت. «امید نورافکن» که از ابتدای فصل به دلیل آسیب‌دیدگی فرصت بازی در لیگ برتر را پیدا نکرده با اتمام مصدومیت، در بازی با آلومینیوم اراک برای اولین بار در لیست سپاهان قرار گرفت. بازگشت این ملی پوش جوان به میادین خبر خوشحال کننده‌ای بود. البته نورافکن قطعاً در جام ملت‌های پیش رو نمی‌تواند به تیم ملی کمک کند اما با سن کم و تجربه زیاد در تمام سطوح ملی و سال‌ها بازی در استقلال و سپاهان، قطعاً یکی از مهمترین مهره‌های تیم ملی در سال‌های پیش رو خواهد بود. بازگشت نورافکن به تعداد ستاره‌های سپاهان هم می‌افزاید و یک دردسر شیرین برای مورایس خواهد بود که همین حالا نیز هر بازی با ترکیبی که به میدان می‌فرستد خیلی‌ها را شگفت زده می‌کند. در فوتبال تنها ۱۱ نفر می‌توانند وارد زمین شوند و خیلی عادی است که سپاهان مجبور باشد ستاره‌های نامداری را در شروع روی نیمکت بنشاند.
هنوز بازی شروع نشده بود که خیلی‌ها می‌پرسیدند چرا مورایس این ترکیب را انتخاب کرده است؟ البته که ما کنار تیم نیستیم و از آمادگی بازیکنان و شرایط روحی آنها خبر نداریم اما مورایس برای تغییرات همیشگی در ترکیبش دلایل دیگری هم دارد! مثلاً «کاوه رضایی» که حضورش در ترکیب با انتقاد روبرو شد، او در هر دو بازی قبلی در نیم ساعت آخر مسابقه به میدان آمد و گل زد. یک مربی حرفه‌ای قطعاً مزد تلاش و درخشش چنین بازیکنی را می‌دهد اما مورایس دلیلی دیگر هم برای استفاده از بازیکنان دارد!
در تمام دنیا در آستانه نقل و انتقالات زمستانی تیم ها به بازیکنانی که کمتر فرصت حضور در میدان را پیدا کرده‌اند بیشتر بازی می‌دهند. مربیان می‌خواهند لیست خروجی را تنظیم کنند و نمی‌شود بازیکنی را ندیده کنار گذاشت، به خصوص در تیم‌های پرطرفدار و به ویژه اگر آن بازیکن اسم و رسمی داشته باشد! مورایس یک مربی حرفه‌ای است و قطعاً برای تقویت تیمش در نیم فصل دوم برنامه دارد. او تا همین جای کار نیلسون جونیور را از لیست خارج کرده و همین حالا سپاهان بر خلاف نتایجی که گرفته، به اصطلاح فوتبالی «بالانس» نیست.
نگاه کنید به کمیت بالای بازیکنان با کیفیت در نیمه هجومی سپاهان تا کمبود نیروهای قابل اتکا در نیمه دفاعی بیشتر مشخص شود. سپاهان همین حالا سه مدافع میانی دارد؛ «محمد دانشگر»، «هادی محمدی» و «سیاوش یزدانی» که دانشگر و محمدی فیکس هستند ولی در سوابق فوتبالی آنها کارت‌های زیاد زرد و قرمز به چشم می‌خورد، یعنی هر فصل تعداد زیادی بازی را نمی‌توانند کنار هم بازی کنند! یزدانی هم که بعد از رفتن مجیدی از استقلال سیری نزولی داشته و در سپاهان هم هر بار مرد پرتغالی به او اعتماد کرده نمره قبولی نگرفته است. پس نیاز اول این تیم جذب یک مدافع میانی است، به همین دلیل نام «گولسیانی» بر سر زبان‌ها افتاده است! انگار نه انگار که خود پرسپولیس هم در حال حاضر بیشتر از مهاجم (بخوانید آل کثیر) به مدافع نیاز دارد! اما این تنها ضعف سپاهان نیست. در دفاع چپ هیچ ذخیره‌ای برای «میلاد زکی‌پور» وجود ندارد و در همین بازی دیدیم که «آریا یوسفی» ذخیره درخشان «رامین رضاییان» - که به لطف همین درخشش به تیم ملی هم دعوت شد - به آن منطقه از زمین نقل مکان کرد. امکانی که با مصدومیت رامین برای بازی های بعدی وجود ندارد!
سپاهان مدت‌هاست که به دنبال یک مدافع چپ می‌گردد و جذب بازیکنان برای بخش دفاعی در اولویت نقل و انتقالات زمستانی است. با توجه به پر بودن لیست تیم خیلی طبیعی است که هر ورودی ابتدا به یک خروج نیاز داشته باشد و برای خروج نام یک بازیکن حرفه‌ای ابتدا به او میدان می‌دهند!
