پس از پایان یکی از هفته های حساس رقابت های لیگ برتر، اوسمار گفت پرسپولیس همیشه قهرمان است و جواد نکونام هم تاکید کرد شاگردانش بهترین هستند اما واقعیت ماجرا در دو بازی تراکتور – استقلال و پرسپولیس – سپاهان چه بود؟ هر دو مسابقه با عرض معذرت، حتی برای یک دقیقه هم ارزش دیدن نداشتند! در واقع در هر دو بازی، هیچ اثری از فوتبال به چشم نخورد.
آنچه به عنوان مسابقه فوتبال به خورد ما داده شد، ملغمه ای از ضربات کاراته، خشونت رایج در فوتبال آمریکایی و تلفیقی از عصبانیت ها و خشم درونی تعدادی بازیکنان بود که گوی و میدان را به «بکش بکش و بزن زیرش» تبدیل کرده بودند. می توانیم در یک کلام بگوییم این مدل بازی ها و سبکی عجیبی که در لیگ ما ارائه داده می شود، نوعی آبروریزی در عالم فوتبال است.
نه استقلال و نه پرسپولیس که مدعیان امروزی قهرمانی لیگ هستند، از نظر فنی و فوتبالی چیزی برای عرضه نداشتند و بی تردید مشکل هم از این دو تیم نیست؛ چرا که تراکتور و سپاهان که می توانستند در این فصل شانس قهرمانی داشته باشند نیز از نظر فنی ضعیف بودند. متاسفانه از دل این لیگ چیزی بیرون نمی آید؛ دیگر این بهترین بازی هایش بود که دیشب تماشا کردیم اما دیدن همه ۹۰ دقیقه اش، واقعا به تحمل و صبر نیاز داشت.
این حجم از پرخاشگری که در وجود بازیکنان ما در لیگ برتر زبانه می کشد، باعث می شود تا هر چیزی در زمین ببینیم به جز فوتبال! به عبارت بهتر، تعدادی فرد مدعی در این لیگ داریم که تصور می کنند فوتبال در وجود آنها خلاصه شده است اما تیم هایشان تنها کاری که در مسابقه انجام نمی دهند بازی فوتبال است.
این جام به هر تیمی برسد با این کیفیت فنی تیم ها، چیز دندان گیری عاید فوتبال ایران نمی شود. کیفیت لیگ ما ضعیف است و بازی های چشم نواز در آن دیده نمی شود. اما از نظر اجرای فنون رزمی و اعتراض به داور مسابقه و بی اعصاب بودن، اعتراف می کنیم یکی از بهترین لیگ های حال حاضر آسیا را داریم و از این بابت می توانیم به خودمان ببالیم!
جام گرفتن در فوتبال ایران، ظاهرا دیگر لیاقت نمی خواهد؛ بلکه به مقداری شانس و جنگ اعصاب بیشتر نیاز دارد...
بیشتر بخوانید: در بازی تراکتور - استقلال همه ضرر کردند؛ به جز رقیب سرسخت حسین حسینی!
