آن‌چه مسلم است فصل نقل و انتقالات عملا از همین حالا آغاز شده اما فعالیت اصلی آبی و قرمز به بعد از اتمام لیگ موکول می‌شود. این یک قاعده کلی است که تیم بزرگ بازیکن بزرگ می‌خواهد و البته قاعده نانوشته دیگری هم داریم که نمایندگان ایران در آسیا باید بازیکنانی در حد آسیا داشته باشند.
تجربه پارسال پرسپولیس و حذف خانگی قرمزها مقابل الدحیل قطر نشان می‌دهد که این قاعده، قاعده درستی است. خیلی‌ها همان موقع عقیده داشتند که اگر پرسپولیس در کنار شهاب زاهدی یک مهاجم گلزن (در حد همین آل‌کثیر) داشت حداقل از گروه خود صعود می‌کرد.
پرسپولیس و استقلال هر دو باید در نقل و انتقالات تابستانی تقویت شوند و این البته به معنای ریخت و پاش بدون حساب و کتاب نیست. خریدهای آگاهانه بر اساس نقاط ضعف تیم کاری بود که پرسپولیس در نیم‌فصل انجام داد و نانش را هم خورد. آن‌ها باز هم باید با همان استراتژی جلو بروند و حداقل ۴ بازیکن بزرگ بخرند. استقلال حتی بیشتر از پرسپولیس نیاز به جذب بازیکن جدید دارد چون در تیم فعلی خود خیلی بازیکن خلاق ندارد و استقلال فعلی مثل پرسپولیس خیلی «آسیایی» نیست.
حالا که آبی و قرمز به مالکان جدید واگذار شده‌اند به نظر می‌رسد شرایط مالی آن‌ها هم بهتر شده، پس قاعدتا باید خریدهای خوب و البته مفیدی انجام بدهند (مثل اورونوف). در استقلال دیگر ماجرایی به نام اختلاف نکونام و خطیر را هم نداریم و قاعدتا جواد باید بتواند نفرات مورد نیاز خود را خریداری کند تا مثل پرسپولیس با قدرت راهی لیگ نخبگان آسیا شود.
ختم کلام این‌که آسیایی بسته شدن استقلال و پرسپولیس هم خواسته هواداران است و هم نیازی کاملا جدی و منطقی. آن‌ها به طور طبیعی به آسیا نمی‌روند که دوباره حذف شوند و هدف‌شان حداقل باید حضور در جمع ۴ تیم برتر قاره کهن باشد.
