به گزارش خبرورزشی، آنتونیو کونته که در دقایق پایانی بازی با پارما اخراج شد، در هفته آخر سری آ غایب است اما می گوید عیبی ندارد چون به استادیوم مارادونا اعتماد دارم!
تصویر نهایی هفته، یک نماد است: هر وقت حتی آنتونیو کونته، آن مربی همیشه منضبط، در چند قدمی موفقیت کنترلش را از دست می‌دهد، یعنی راه ناپل واقعاً بهای عصبی و جسمی سنگینی دارد. او که دیگر شفافیت ذهنی‌اش را از دست داده بود، به سمت گاگلیاردی روی نیمکت پارما رفت، داور اخراجش کرد، و آن‌سو شاگردانش داشتند آخرین نفس‌ها را برای حمله‌ی پایانی به قلعه‌ی دوک‌ها جمع می‌کردند. خشم غیرقابل‌مهار بود. آن‌قدر که بازیکنان و کادر فنی برای آرام کردن او وارد عمل شدند و مجبورش کردند به رختکن برگردد.
کونته بازی پایانی برابر کالیاری را از دست می‌دهد. باید از روی سکوها و دور از زمین نظاره‌گر تلاش تیمش برای شکار جام باشد. خودش بلافاصله گفت:
«ناراحتم که در چنین بازی سرنوشت‌سازی نیستم؛ برایش یک سال زحمت کشیده‌ایم. اما به تیم و به استادیوم مارادونا اعتماد دارم.»
استخوان در دهان
اسکودتو تا دقایق پایانی شب گذشته از دستان ناپولی لیز خورد، اما هنوز از کف نرفته. کونته در کنفرانس مطبوعاتی، با صدایی که خستگی را پنهان نمی‌کرد، گفت:
«استخوان را در دهان داریم و نمی‌خواهیم رهایش کنیم. واقعاً خسته‌ام. همه چیز را گذاشته‌ام وسط. در ناپل توقع همیشه بالاست؛ گاهی بیشتر از توان واقعی تیم.»
چون او فقط با باشگاه ناپولی قرارداد نبسته، با یک شهر و یک ملت عهد بسته. با هزاران چهره‌ای که هر روز در خیابان با او چشم در چشم می‌شوند. جنگی فراتر از فوتبال، تا لب مرز توان جسمی و روانی تیمی که حالا فقط با عزم پیش می‌رود.
«ما به اسکودتو نزدیک شده‌ایم، اما هنوز یک قدم مانده. باید این قدم را در خانه‌مان، جلوی چشم هواداران‌مان برداریم. این لیگ فوق‌العاده سخت بود، اما ما خواستیم تا آخر مزاحم باقی بمانیم. با وجود تمام سختی‌ها، هفته‌ها در صدر بودیم، بدون بهانه و غر. حالا در آستانه‌ی تاریخ ایستاده‌ایم. قهرمانی در ناپل، متفاوت است.»
اشتیاقی که خاموش نمی‌شود
بله، سختی‌ها واقعی‌اند. نیم‌فصل دوم، بدون خیلی از ستاره‌ها گذشت. دیروز هم نبود لوبوتکا کاملاً حس شد. کونته گفت:
«باز هم یک قطعه را از دست دادیم. این بار لوبوتکا. اما ادامه می‌دهیم. برای تیمی که بیشتر از حد خودش تلاش کرده.»
حالا سعی دارد پاسخی درخور به زحمات آن‌ها بدهد:
«این قهرمانی، اگر بیاید، به خاطر پسرهایی‌ست که با جان و دل بازی کردند. امیدوارم این شادی را با هم جشن بگیریم.»
باید ببریم؛ حتی زشت، حتی سخت!
خرافات دیگر کنار گذاشته شده، تابوها شکسته. کونته می‌گوید:
«چطور برای بازی آخر آماده می‌شویم؟ باید وارد یک بُعد دیگر شویم.»
فقط یک پیروزی لازم است.
«هرطور شده، حتی زشت و سخت؛ فقط ببریم، فقط وارد تاریخ شویم.»
کونته، در صورت موفقیت، نخستین مربی‌ای خواهد شد که روی سه نیمکت مختلف سری A قهرمان شده. و این‌بار، به گفته‌ی خودش، چیزی‌ست فراتر از جام:
«در ناپل، قهرمانی فرق دارد. این، یک نقطه‌ی پایان نیست. یک نقطه‌ی شروع است.»