به گزارش خبرورزشی، امشب در هفته آخر سری آ، وقتی ناپولی برای جشن قهرمانی از کالیاری پذیرایی می کند، اینتر میهمان کومو است. تنها در صورتی که ناپولی مقابل میهمان خود برنده نباشد، اینتر شانس قهرمانی دارد.
برنامه‌ی اینزاگی: استراحت برای ستارگان و گلی زودهنگام برای ترساندن حریف
شاید اسپانیایی‌ها حق داشته باشند؛ مرز بین عقل و دل باریک‌تر از آن چیزی‌ست که به نظر می‌رسد. Razon یا corazon، فقط دو حرف فرق دارند؛ اما مگر این تفاوت اهمیتی دارد؟ شاید سیمونه اینزاگی هم در آستانه‌ی دیدار کومو-اینتر، همین را در ذهن مرور کرده باشد؛ دیداری که ۱۶ درصد از احتمال قهرمانی در سری‌آ را در خود دارد. عددی که معادل همان چهار موردی‌ست که از ۲۴ فصل، تیمی در هفته‌ی آخر از رتبه دوم به قهرمانی رسید. اینجاست که دل وارد می‌شود. اما ۸۴ درصد باقی‌مانده؟ آن قلمرو عقل است. یادآوری می‌کند که تنها هشت روز دیگر فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل پاری‌سن‌ژرمن برگزار خواهد شد. پس آرامش؛ و ترکیب تیم هم باید بر همین اساس انتخاب شود.
تصمیمات: اگر عقل معیار باشد، ترکیبی که اینزاگی – امشب از جایگاه – برای بازی مقابل کومو در نظر گرفته، منطقی‌ست. شاید در تمرین صبح امروز در آپیانو تغییراتی داده شود، اما همه‌چیز نشان می‌دهد که فقط سه بازیکن اصلی فینال در ترکیب اولیه خواهند بود: زومر، چالهان‌اوغلو و دی‌مارکو. باقی ستارگان روی نیمکت خواهند نشست؛ شاید منتظر خبرهای خوب از ۸۲۰ کیلومتر جنوبی‌تر، ورزشگاه مارادونا در ناپولی. از نظر تاکتیکی هم بازی جذابی در راه است: مشابه تورین، اینزاگی می‌خواهد از سیستم ۳-۴-۳ استفاده کند. سیستمی با حضور زالفسکی در کنار طارمی و کوریا. زوج لائوتارو و تورام هم روی نیمکت خواهند بود.
اشتیاق: این تصمیم‌ها فریبنده نیستند؛ چون آن ۱۶ درصد باید با تمام توان دنبال شود. اینزاگی، که تجربه‌ی تلخ سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۲ را در ذهن دارد، خوب می‌داند حسرت چگونه شکل می‌گیرد. تساوی با لاتزیو هم به‌تنهایی کافی‌ست. پیام او در هفته‌ی اخیر به بازیکنان روشن بوده: «ببریم و بعد ببینیم. ذهن‌تان جای دیگری نباشد.» میل به شروعی پرقدرت نیز مشهود است؛ چون اگر قرار است فشاری بر ناپولی وارد شود، باید از همان دقیقه‌ی اول در نتیجه پیش افتاد. آیا کافی خواهد بود؟ شاید نه. اما اصل ساده است: اگر فضا را برای موفقیت فراهم نکنی، معجزه‌ای هم در کار نخواهد بود.
رهبران: در این روزها، برخی بازیکنان نقش کلیدی داشته‌اند. چرا که اینزاگی از حمایت گروه قدیمی رختکن برخوردار بوده؛ بازیکنانی که ستون‌های اینترِ موفق امروزند: باستونی، بارلا، دارمیان، ده‌فرای و لائوتارو – پنج نفری که دو اسکودتو با اینتر برده‌اند. اولین‌شان را با کونته، کسی که حالا قصد شکست دادنش را دارند. این بازیکنان سطح تمرکز تیم را بالا نگه داشته‌اند، نه فقط برای امشب، بلکه برای آماده‌سازی جدی فینال لیگ قهرمانان. آمادگی باید در اوج بماند؛ اتصال به برق نباید قطع شود. چون همان‌طور که در نیمه‌ی دوم بازی با لاتزیو دیدیم، حتی اگر داور هم اشتباه کند، افت عملکرد به‌سرعت نتیجه را تغییر می‌دهد.
خشم: اینزاگی حالا روی لبه‌ی تیغ حرکت می‌کند. خشم ناشی از بازی با لاتزیو هنوز در او باقی‌ست. شاید امشب، فارغ از نتیجه، بخواهد به برخی اظهارنظرهایی که خوشایندش نبود، پاسخ دهد. اما فعلاً موضوع اصلی این نیست. اینتر می‌خواهد رؤیایش را زنده نگه دارد. و دیشب در اردوی آپیانو – تنها بیست کیلومتر مانده به ورزشگاه سینیگالیا – بار دیگر این رؤیا زمزمه شد. امیدواریم که ۲۳ مه تبدیل به روزی پُر از حسرت نشود؛ و شاید شب، کنار دریاچه، وقتی شامپاین باز می‌شود، چیزی فراتر از امید حس شود.