خبرورزشی | پس از جدایی غیرمنتظره سیمونه اینزاگی و ناکامی در فینال اروپا، حالا اینتر با سرمربی جدید خود، کریستین کیوو، فصل تازه‌ای را در خاک آمریکا آغاز کرده است. از بورلی‌هیلز تا زمین‌های تمرینی UCLA، پروژه بازسازی نراتزوری آغاز شده؛ نه فقط برای قهرمانی، بلکه برای بازتعریف هویت تیمی که در آستانه تغییر است.
نخستین تمرین در فضای آزاد UCLA آغاز راهی است که باید نه‌تنها به جام، بلکه به احیای یک تیم انجامد. چالش‌های تاکتیکی، روانی و مدیریتی هنوز در پیش‌اند، اما انرژی آغاز، در آفتاب کالیفرنیا، گرم و آماده جوشش است.
در حاشیه لس‌آنجلس، جایی در فاصله‌ای نه‌چندان دور از دانشگاه UCLA و با چشم‌اندازی دیدنی از تابلوی افسانه‌ای «هالیوود»، فصل جدیدی برای اینتر رقم می‌خورد. فضایی که انگار مستعد ساخت یک فیلم سینمایی با جلوه‌های ویژه است، اکنون صحنه تولد دوباره تیمی شده که می‌خواهد با نگاهی تازه و نگاهی درون‌نگر، مسیر قهرمانی را بازتعریف کند. جام باشگاه‌های جهان این‌بار تنها هدفی برای پیروزی نیست؛ فرصتی است برای کشف دوباره خویش، برای بازسازی روحیه، و شاید از همه مهم‌تر، برای شروعی دیگر.
کریستین کیوو، سرمربی تازه‌نفس رومانیایی، فرمان این تحول را با سیستمی آشنا اما نگاهی متفاوت در دست گرفته است. سیستم ۳-۵-۲، ساختاری که به خوبی با آن آشنایی دارد، نقطه آغاز این بازطراحی تاکتیکی است. در کنار آن، باشگاه نیز با درنظر گرفتن پاداش‌هایی برای جام پیش‌رو، اهمیت این رقابت‌ها را علنی کرده است؛ اقدامی که با ورود قریب‌الوقوع ماروتا، مدیر ارشد باشگاه، به آمریکا رسمیت بیشتری خواهد یافت. قابل ذکر است که این مسابقات در مفاد فعلی قرارداد بازیکنان و سرمربی گنجانده نشده‌اند، بنابراین هر گونه پاداش، بار معنایی و انگیزشی دوچندانی دارد.
کیوو با نگاهی منطقی، بدون اعمال فشار ناگهانی بر تیمی که هنوز زخم شکست در فینال لیگ قهرمانان را بر تن دارد، مسیر را آغاز می‌کند. برنامه او را می‌توان در سه محور بررسی کرد. نخست، حوزه فنی و تاکتیکی: هرچند در دوران هدایت تیم‌های پایه و تجربه در پارما، نشان داده که در استفاده از سیستم‌های متنوع توانمند است، اما برای شروع، همان آرایش ۳-۵-۲ محتمل‌ترین گزینه است. با این حال، در مسیر سفر تیم بین لس‌آنجلس و سیاتل، ممکن است برخی نوآوری‌ها آزمایش شود. شاید دو هافبک میانی نقش هجومی پررنگ‌تری ایفا کنند، یا وینگرها به درون متمایل شوند تا تنها به کناره‌ها محدود نباشند. در خط حمله نیز، اگرچه علاقه کیوو به لائوتارو و تورام مشهود است، اما احتمال دارد ساختار حرکتی آنان، متأثر از مدل پارمایی کیوو، با بازآرایی مواجه شود—جایی که مهاجمان در آرایشی جدیدتر ایفای نقش می‌کردند.
دومین مأموریت چالش‌برانگیز کیوو، بازسازی ذهنی تیمی است که تحت فشارهای روانی شدید، بخشی از هویت خود را گم کرده است. او قرار است در روزهای پیش‌رو، با تک‌تک بازیکنان به صورت انفرادی گفت‌وگو کند. ایجاد پیوندی محکم با گروه بازیکنان ایتالیایی نیز اهمیتی دوچندان دارد؛ چرا که همین گروه به‌تازگی درگیر تجربه‌ای دوگانه شده‌اند—ابتدا جدایی اینزاگی و سپس خداحافظی اسپالتی با تیم ملی. هرچه زودتر این ارتباط عاطفی شکل گیرد، تیم با ذهنی رهاتر وارد رقابت‌ها خواهد شد. البته، مدیریت جنبه فیزیکی نیز حیاتی است؛ چرا که یکی از ایرادات دوران اینزاگی، نوسانات فیزیکی در ماه‌های پایانی فصل بود—مشکلی که این‌بار باید مهار شود.
وظیفه سوم کیوو، هماهنگ‌سازی تازه‌واردها با ساختار تاکتیکی است. از میان آنان، سوچیچ و لوییس انریکه بیش از دیگران مورد توجه هستند. انتظار می‌رود این دو بازیکن به سرعت وارد جریان مسابقات شوند. سوچیچ با توانمندی‌های تهاجمی‌اش، هم در زمینه گلزنی و هم در خلق موقعیت، مورد توجه ویژه است. لوییس انریکه نیز با قابلیت بازی در هر دو جناح، ابزار منعطفی در اختیار سرمربی قرار می‌دهد. این دو قرار است جان تازه‌ای به مناطقی از زمین تزریق کنند که در فصول اخیر، مکرراً با خستگی و کمبود عمق مواجه بودند. کیوو در روزهای آینده، نه‌تنها عملکرد آن‌ها، بلکه کلیت ترکیب تیم را ارزیابی خواهد کرد تا در صورت نیاز، به گفت‌وگو با مدیریت درباره جذب‌های بعدی بپردازد. جام باشگاه‌ها، در این میان، تبدیل به سکوی آزمایش و اصلاح شده است
تیم اینتر در آمریکای شمالی تنها برای فتح جام نیامده؛ آمده تا خود را دوباره بشناسد. چهره‌های مغموم موناکو باید از حافظه پاک شوند. باید ورق را برگرداند. اگر هالیوود پایتخت رؤیاهاست، اینتر هم آمده تا رویایی تازه بسازد—رویایی که این‌بار، جلوه‌های ویژه‌اش واقعی‌اند.
۱۲ ساعت و ۲۰ دقیقه پرواز، عبور از اقیانوس و ورود به قاره‌ای دیگر؛ اینتر با چهره‌ای نو و رؤیایی تازه، پای در خاک لس‌آنجلس گذاشت. پس از شوک ناکامی مونیخ و جدایی ناگهانی سیمونه اینزاگی به مقصد عربستان، حالا نوبت کریستین کیوو است تا پروژه بازسازی را هدایت کند. پروازی از فرودگاه مالپنسا تا فرود لس‌آنجلس، ساعت ۱۴:۲۰ به وقت محلی و حوالی نیمه‌شب به وقت ایتالیا، تیم را مستقیماً به قلب بورلی‌هیلز رساند؛ جایی که نراتزوری‌ها برای یک هفته اقامت خواهند داشت، در هتلی پنج‌ستاره، برای آماده‌سازی دیدار با مونتری مکزیک در چارچوب جام باشگاه‌های جهان.
لس‌آنجلس، گرم و ناآرام
به استقبال اینتر، هوایی آفتابی با دمای ۳۰ درجه آمد، اما در خیابان‌های مرکزی شهر، اعتراضاتی علیه سیاست‌های مهاجرتی به رهبری ترامپ، فضا را متشنج کرده است. با اعزام ۲ هزار نیروی گارد ملی و ۷۰۰ تفنگدار دریایی، جو امنیتی در شهر حکم‌فرماست؛ تا جایی که باشگاه، یکی از برنامه‌های تبلیغاتی خود را لغو کرده و برنامه‌ای دیگر نیز در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است. بازیکنان روز نخست را در هتل به استراحت و انطباق با اختلاف ساعت اختصاص دادند و امروز، ساعت ۱۱ صبح به وقت محلی (۲۰ به وقت ایتالیا)، نخستین جلسه تمرینی در زمین‌های دانشگاه UCLA برگزار خواهد شد؛ جایی که می‌توان آن را معبد ورزش آمریکا نامید.
ترکیب و غیبت‌ها
در میان بازیکنان، چهره‌هایی چون یان زومر، آچربی، دارمیان، مخیتاریان و سوچیچ—تازه‌واردی که نخستین تور رسمی‌اش با پیراهن اینتر را تجربه می‌کند—حضور دارند. چالهان‌اوغلو و بیسک، دو مصدوم تیم نیز در کنار دیگران‌اند. همچنین، ملی‌پوشان ایتالیایی یعنی بارلا، باستونی، دیمارکو و فراتزی، باوجود خستگی پس از مونیخ، با تیم سفر کرده‌اند، اما قرار است دو روزی به‌طور کامل استراحت کنند پیش از آن‌که مجدداً به تمرینات بازگردند. سایر ستارگان ملی‌پوش مانند لائوتارو، تورام، پاوارد و دومفریس، فردا به جمع تیم اضافه خواهند شد.
نیمکت نیمه‌کامل
در کادر فنی، کریستین کیوو هنوز همراهی کامل را تجربه نکرده است. دستیار تازه‌وارد او، الکساندر کولاروف، که سابقه هدایت تیم زیر ۲۱ سال صربستان را دارد، در پرواز حضور نداشت. کولاروف این تصمیم را چنین توصیف کرده: «پیشنهاد ناگهانی اما فوق‌العاده‌ای بود؛ اینتر باشگاهی سطح بالا و متفاوت است.» از میان مدیران، تنها داریو باچین، معاون مدیر ورزشی، در پرواز حضور داشت. ماروتا و آئوزیلیو در روزهای آتی به تیم خواهند پیوست.