راز پنهان مانده میان گتوزو و لیپی/ مارچلو لیپی: در گتوزو، خودم را می بینم!

به گزارش خبرورزشی، مارچلو لیپی، قهرمان جهان با تیم ملی ایتالیا در سال ۲۰۰۶، حالا با افتخار به رینو گتوزو، شاگرد قدیمی‌اش که هدایت آتزوری را بر عهده گرفته، می‌نگرد.
او با لبخند می‌گوید: «بلافاصله با او تماس گرفتم، اما آنچه بین ما رد و بدل شد، خصوصی می‌ماند. فقط این را بگویم که از ته دل برایش خوشحالم».

خاطره‌ای از برلین
در فینال جام جهانی ۲۰۰۶ مقابل فرانسه، زمانی که زیدان اخراج شد و فرانسه یکی از پنالتی‌زن‌هایش را از دست داد، گتوزو نزد لیپی رفت و گفت:
«مربی، من می‌روم روی نیمکت. یکی از ما باید کنار برود. من کنار می‌کشم.»
لیپی او را از فهرست پنالتی‌زن‌ها کنار گذاشت و فابیو گروسو را به میدان فرستاد—و بقیه‌اش، تاریخ شد.

حمایت بی‌قید و شرط
امروز، گتوزو با عنوان سرمربی جدید آتزوری بازگشته و لیپی که این روزها در ایبیزا زندگی می‌کند، با افتخار می‌گوید:
«از صمیم قلب خوشحالم برای رینو. او انسانی واقعی، مربی‌ای جدی و پرانرژی‌ست—یک رهبر تمام‌عیار. بی‌شک در تیم ملی عملکردی درخشان خواهد داشت.»

شاگردان ۲۰۰۶ روی نیمکت‌ها
تقریباً تمام بازیکنان تیم قهرمان ۲۰۰۶ وارد عرصه مربی‌گری شده‌اند: گروسو در ساسولو، دی‌روسی در پارما، اینزاگی در پالرمو، گیلاردینو در پیزا، کاناوارو که مشتریانی چون زسکا مسکو دارد، و دیگرانی چون بارزالی، نستا، پیرلو، کامورانزی، آملیا و اودو.
لیپی می‌افزاید:
«در گتوزو، خودم را می‌بینم؛ در نحوه ارتباط با بازیکنان، در سبک مدیریت تیم. فقط شور و حرارت نیست، بلکه او در ساختن بازی از عقب زمین هم تبحر دارد. تردیدی ندارم که تمام تلاشش را خواهد کرد تا آتزوری را به جام جهانی برساند.»

راز پنهان مانده از آن تابستان
اما تابستان ۲۰۰۶ برای گتوزو خالی از دردسر نبود. پیش از سفر به آلمان، پروفسور کستللاچی، پزشک تیم، متوجه آسیب جدی در ناحیه ران او شد. اگر بازیکن دیگری بود، احتمالاً خط می‌خورد. اما گتوزو هشدار داد: «اگر خطم بزنید، خودم را به اتوبوس تیم می‌چسبانم!»
در نهایت، لیپی تصمیم گرفت آسیب را پنهان نگه دارد. گتوزو تنها دیدار نخست برابر غنا را از دست داد، اما در ادامه، مثل همیشه با تمام وجود جنگید.

آغوش یا چنگ زدن؟
پس از پایان جام جهانی، وقتی لیپی تصمیمش برای خداحافظی از تیم ملی را اعلام کرد، گتوزو با تمام وجود او را در آغوش گرفت—یا شاید بهتر است بگوییم، محکم چسبید!—و گفت: «تو باید بمانی!»
اکنون شاید نوبت خودش باشد تا چنین آغوشی را نثار بازیکنانی کند که در دو راهیِ پوشیدن پیراهن آتزوری مانده‌اند.

میراثی که ادامه دارد
مارچلو لیپی در سال ۲۰۰۴، در ۵۶ سالگی، پس از کسب همه افتخارات ممکن با یوونتوس، هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت. گتوزو در ۴۷ سالگی، با کوله‌باری از تجربه در تیم‌هایی چون میلان، ناپولی، مارسی و والنسیا، حالا در آستانه فصلی تازه قرار دارد.
شاید تیمش دیگر ستارگانی چون کاناوارو، پیرلو یا دی‌روسی را نداشته باشد، اما خوب می‌داند که همواره می‌تواند روی مشورت‌های لیپی حساب کند.