به گزارش خبرورزشی، پس از گرندپری اتریش و نمایشی ناامیدکننده در خانه، هلموت مارکو با صراحت اعلام کرد شانس ردبول برای قهرمانی دوباره با مکس فرشتاپن، بسیار کم‌رنگ شده است. اما آیا واقعاً وضعیت این‌قدر وخیم است؟
مارکو بعد از مسابقه گفت:
«برای دو مسابقه آینده هنوز چند آپدیت داریم، اما با چنین عملکردی، قهرمانی را باید تمام‌شده دانست.»
اشاره‌اش مشخصاً به سلطه کامل مک‌لارن بود، اما این حرف به همان اندازه درباره خود ردبول هم صدق می‌کند. آن‌چه در پیست خانگی اشپیلبرگ از تیم دیدیم، فاصله زیادی با انتظارات داشت. کریستین هورنر هم در نشست خبری پس از مسابقه به‌صراحت گفت:
«خب، این یکی از آن مسابقه‌های خانگی بود که باید هرچه زودتر فراموشش کرد…»
هرچند پرچم زرد ناشی از حادثه پیر گسلی در مرحله تعیین خط و برخورد آندریا کیمی آنتونلی در دور اول، شرایط را پیچیده‌تر کرد، اما مشکل اصلی ردبول فراتر از این اتفاقات سطحی است. مکس فرشتاپن خودش هم بلافاصله بعد از مسابقه به این نکته اشاره کرد. او ضمن دفاع نسبتاً ملایم از آنتونلی گفت:
«هر راننده‌ای ممکن است چنین اشتباهی کند. کیمی استعداد زیادی دارد و قطعاً از این اتفاق درس خواهد گرفت.»
در ادامه، فرشتاپن برخلاف معمول، دنبال بهانه نرفت و انگشت اشاره را به سمت عملکرد کلی تیم برد:
«در تعیین خط کمی بدشانس بودم و همین‌طور در جریان مسابقه، اما اگر کل آخر هفته را در نظر بگیریم، ما واقعاً جایی که باید باشیم، نبودیم.»
سه نقطه ضعف کلیدی؛ عقب‌ماندگی ردبول از مک‌لارن
این جمله در چند بُعد صدق می‌کند. اول از همه، ردبول هنوز از نظر سرعت خام، عقب‌تر است. مارکو تخمین زد که در یک دور سریع، حدود ۰.۳ ثانیه کندتر هستند، و در طول مسابقه، این فاصله به حدود نیم ثانیه در هر دور می‌رسد.
اما این همه ماجرا نیست. یکی از مشکلات جدی‌تر، محدود بودن «پنجره عملکرد» خودروی RB21 است؛ مشکلی که بار دیگر در اشپیلبرگ آشکار شد. در تمرین سوم، که دمای هوا پایین‌تر بود، خودرو عملکرد نسبتاً خوبی داشت، اما با بالا رفتن دما، ناگهان کارایی‌اش افت کرد.
نکته اینجاست که این دو مسأله — کمبود سرعت و پنجره عملکرد — به‌شدت به هم مرتبط‌اند. همان‌طور که پیر واش، مدیر فنی تیم، زمستان گذشته توضیح داده بود، باز کردن پنجره عملکرد خودرو معمولاً با کاهش عملکرد نهایی آن همراه است:
«در دنیای ایده‌آل، هر دو را می‌خواهید. اما اگر دامنه تنظیمات را بیشتر کنید، احتمالاً از کارایی کم میشود.»
او اضافه کرد که بهترین حالت این است که برای هر پیست، تنظیمات بهینه خودش را داشته باشید، اما همان‌طور که گرمای اتریش نشان داد، پیاده‌سازی این ایده چندان ساده نیست.
نتیجه روشن است: مک‌لارن نه‌تنها خودرویی سریع‌تر دارد، بلکه بازه عملکرد گسترده‌تری هم در اختیار دارد که به آن اجازه می‌دهد از این سرعت به‌شکل بهتری بهره ببرد. و واضح است که حل این دو مشکل، آن هم در فاصله چند گرندپری آینده، تقریباً غیرممکن است — حتی با آپدیت‌هایی که در سیلوراستون و سپس در اسپا ارائه خواهد شد.
و اما مزیت سوم مک‌لارن: مدیریت لاستیک‌ها
برتری مک‌لارن در این بخش شاید از دو مورد قبلی هم تعیین‌کننده‌تر باشد. هم مارکو و هم هورنر به‌وضوح از ضعف ردبول در مدیریت تایرها در اتریش گفتند.
هورنر با تعجب گفت:
«چیزی که واقعاً برای من شگفت‌انگیز بود — و نمی‌دانم تیم دیگری بتواند این کار را انجام دهد یا نه — این بود که اسکار (پیاستری) با باک پر سوخت، از همان ابتدای مسابقه با فاصله‌ای بسیار نزدیک پشت سر لندو (نوریس) حرکت می‌کرد… عملاً داشت به اگزوز ماشین نوریس می‌چسبید، دور به دور، اما لاستیک‌ها نمی‌مردند! به‌نظرم این بزرگ‌ترین مزیت‌شان است.»
جمله آخرش شاید همه‌چیز را روشن‌تر کند:
«من واقعاً نمی‌فهمم.»
ردبول هنوز دقیقاً نمی‌داند مک‌لارن چطور در هوای گرم، لاستیک‌های عقبش را این‌قدر خوب حفظ می‌کند — حتی پس از تحلیل تصاویر حرارتی از ترمزهای مک‌لارن. مارکو نیز همین ابهام را تایید کرد:
«کاری که آن‌ها در گرمای بالا انجام می‌دهند، مدتی‌ست برای ما به معما تبدیل شده.»
و البته، معضل چهارم: اختلاف امتیازی ۶۱ واحدی
ردبول حالا با فاصله‌ای بیش از دو DNF نسبت به اسکار پیاستری عقب افتاده است؛ پس حرف مارکو منطقی‌ست. خصوصاً که مشکلات فنی و عملکردی مطرح‌شده، هیچ‌کدام راه‌حل سریع و سرراستی ندارند — نکته‌ای که هورنر هم بر آن تاکید کرد:
«در فرمول یک، خبری از گلوله نقره‌ای نیست. برای پیشرفت باید زمان گذاشت.»
این واقعیت تلخ یعنی احتمال تحول بزرگ در فصل ۲۰۲۵ بسیار پایین است — به‌ویژه با نزدیک شدن به فصل ۲۰۲۶ و تغییرات اساسی در قوانین.
آینده ردبول چه میشود؟
هورنر اشاره کرد آندریا استلا، مدیر تیم مک‌لارن، معتقد است بخشی از دانش به‌دست‌آمده در مدیریت لاستیک‌ها ممکن است به فصل بعد هم منتقل شود — حتی با خودروها و تایرهای متفاوت. با این‌حال، هورنر معتقد نیست که ضعف کنونی ردبول تا ۲۰۲۶ ادامه پیدا کند:
«۲۰۲۶ مثل مقایسه فوتبال با راگبی است. هر دو در زمین بازی می‌شوند، ولی قوانین‌شان زمین تا آسمان فرق دارد.»
اما سؤال بزرگ‌تر این است: آیا ردبول با وضعیت فعلی‌اش، اصلاً توان بازگشت به مسیر موفقیت را دارد؟ هورنر می‌گوید:
«هنوز باور دارم تیم ما عمق و قدرت زیادی دارد — فقط متأسفانه فعلاً نتوانسته‌ایم از این توان، خروجی دلخواهمان را بگیریم. ما در انتهای چرخه این مقررات هستیم، و بعضی از ابزارهایی که در اختیار داریم، حالا محدودکننده شده‌اند.»
او به‌طور خاص به تونل باد قدیمی تیم اشاره کرد.
«اما همین تیم هجده ماه پیش خودرویی ساخت که به‌جز یک مسابقه، همه را بُرد. آن‌ها که یک‌شبه خنگ نشده‌اند.»
درنهایت، نکته اینجاست که حتی اگر فصل ۲۰۲۵ هم از دست برود، ردبول برای حفظ مکس فرشتاپن به هر قیمتی باید نشانه‌هایی از پیشرفت نشان دهد. چرا که اگر عملکرد تیم در همین مسیر باقی بماند، آینده فرشتاپن در تیم هم زیر سؤال خواهد رفت — و شاید گرندپری اتریش تصویری گذرا از ردبولِ بدون او بود؛ تیمی که بیش از اندازه به قهرمانش وابسته شده و بدون اعتماد او، ممکن است همه‌چیز از هم بپاشد.