به گزارش خبرورزشی، اعلام خبر قرارداد ۲ ساله سید حسین حسینی با سپاهان، مهمترین اتفاق فوتبال ایران در پایان هفته قبل بود.
بیشتر بخوانید: سیدحسین حسینی رسماً به سپاهان پیوست
حسینی پس از بیش از یک دهه پیراهن آبی را از تن به در آورد و راهی اصفهان شد. اتفاقی که خیلی غیر قابل پیش بینی نبود و در سال‌های اخیر کاپیتان استقلال چالش‌های زیادی برای حفظ موقعیت و پیراهن و بازوبندش داشت.
تقریبا همه فوتبال دوستان از اتفاقاتی که افتاد خبر دارند و اینکه چه شد که طرفین به این تصمیم رسیدند. چه کسی بیشتر مقصر بود و چه کسی بیشتر در آینده ضرر خواهد کرد، بماند برای فرصت دیگر و اینجا انتخاب بعدی حسینی سوژه ماست.
حسینی در تمام این سال‌ها در تیم بزرگ، عادت کرده هر فصل برای قهرمانی بجنگد و نمی‌تواند به تیمی برود که طرفدار ندارد. او نمی‌توانست حتی با اعداد به مراتب بالاتر راهی تیمی شود که شانسی برای حضور در جمع ۴ تیم برتر ندارد.
همه می‌دانند که در فوتبال ما ۴ یا ۵ تیم هر فصل برای جام قهرمانی می‌جنگند و همین تعداد تیم برای حفظ سهمیه لیگ برتر، مابقی هم به حضور در کمرکش جدول راضی هستند.
سید به پرسپولیس نمی‌توانست برود، چرا که کاپیتان استقلال بود و ضمناً قرمزها پیام نیازمند کاپیتان سال‌های اخیر سپاهان را به خدمت گرفته بودند و همین حالا گندوز دروازه‌بان فصل قبل خود را هم باید به جایی بفروشند!
تراکتور هم که بیرانوند را دارد که در تیم ملی طی سال‌های اخیر زور حسینی و سایر گلرها به او نرسیده و نمی‌رسد! می‌ماند سپاهان که در هفته‌های اول فصل نقل و انتقالات محمدرضا اخباری را از گل گهر خرید و فولاد که با حضور یحیی گل محمدی و حمید مطهری و چند بازیکن سابق پرسپولیس، گزینه خیلی مناسبی برای حسینی نبود!
شاید اگر اخباری می‌دانست که حسینی قرار است به سپاهان بیاید، هرگز با این تیم قرارداد نمی‌بست. خیلی هم روی شایعه مصدومیت او حساب نکنید که احتمالش از احتمال محرومیت بیرانوند به مراتب کمتر است! اما اینکه حسینی با اطلاع از حضور اخباری چنین تصمیمی گرفت هم به شجاعت او برمی‌گردد اعتماد به نفسی که به خودش دارد و هم به دلایلی که توضیح دادیم.
اینجا را ببینید: تصویری برای تکذیب یک شایعه بزرگ!
اما تاریخ در فوتبال ایران گواهی داده که حضور همزمان دو گلر همسطح و ملی پوش هرگز آخر عاقبت خوبی برای هیچ کدام از دو بازیکن و آن باشگاه و هوادارانش نداشته و معمولاً هیچ فصلی را بدون حاشیه و دردسر تمام نکرده‌اند!
کافیست به این مثال‌ها نگاه کنید؛ البته که فوتبال امروز به نسبت سال‌های دور تفاوت‌های بسیاری دارد و در فوتبال مدرن امروزی پست هیچ بازیکنی تضمین شده نیست اما فراموش نکنید که اینجا ایران است و هیچ چیز فوتبال ما را نمی‌توان با دنیا مقایسه کرد!
بازیکن ایرانی با فرهنگ خاص به خود بزرگ شده و حتی اگر یک ورزشکار ملی‌پوش هم باشد، باز به مسیرهایی خواهد افتاد که در هیچ کجای دنیا وجود ندارد. فراموش نکنید که در فوتبال پست دروازه‌بانی با سایر ۱۰ پست دیگر تفاوت دارد و دروازه‌بان‌ها از دیرباز تاکنون صاحب روحیاتی خاص و منحصر به فرد بودند و باز کیست که نداند برای یک ورزشکار هیچ چیز مهمتر از حفظ روحیه و اعتماد به نفس نیست و در بالاترین سطح آمادگی جسمانی، اگر یک دروازه‌بان روحیه خوبی نداشته باشد یا از اعتماد مربی و هواداران و همبازیانش مطمئن نباشد، قادر به ارائه کیفیت مطلوب خود نیست.
در دهه ۶۰ علی پروین در پرسپولیس، بهروز سلطانی و وحید قلیچ را داشت که هر دو داعیه ملی پوشی داشتند. راهکار پروین در آن سال‌ها برای راضی و آماده نگه داشتن هر دو گلر بازی دادن با آنها به صورت یک در میان بود. یعنی اگر سلطانی در یک بازی بزرگ چند پنالتی می‌گرفت و ستاره هفته می‌شد، باز هفته بعد قلیچ بازی می‌کرد و برعکس!
در دهه ۷۰ پرسپولیس دوباره همین مشکل را با عابدزاده و نکیسا داشت که هر دو در تیم ملی هم همزمان حضور داشتند. در جام ملت‌های ۹۶ آسیا که یک پرسپولیسی یعنی مایلی کهن سرمربی تیم ملی بود، عابدزاده مصدوم شد و نکیسا ستاره مسابقات و دیدیم که با بازگشت عابدزاده در نیمه نهایی، تیم دچار چه مشکلاتی شد. اتفاقی که تا جام جهانی ۹۸ هم ادامه داشت و سرانجام منجر به رفتن نکیسا از پرسپولیس شد.
در دهه ۸۰ این مشکل در استقلال بروز کرد. مشکلی که حتی منصور پورحیدری با آن همه تجربه از پس حل آن بر نیامد. میراث او به امیر قلعه نویی رسید و او هم مجبور به انتخاب از بین برومند و طباطبایی شد. دو دروازه‌بانی که همزمان در تیم ملی هم حضور داشتند و هنوز شایعه اتفاقی که در جام ملت‌های ۲۰۰۰ افتاد بدون پاسخ مانده است!
وقتی یادآوری کنیم که نسل‌های گذشته به لحاظ شخصیتی و اخلاقی چه تفاوت‌های آشکاری با نسل جوان امروزی دارند، دیگر وای بحال امروز و باشگاه سپاهان که باید همزمان دو گلر ملی‌پوش و بزرگ و نامدار خود را راضی نگه دارد!
هم محمدرضا اخباری می‌خواهد در سال منتهی به جام جهانی در تیم ملی بماند و هم حسینی که در جام جهانی قبل بعد مصدومیت بیرانوند بازی هم کرد. پیام نیازمند هم هست که با اهرم حضور در پرسپولیس، به مراتب شانس بالاتری نسبت به گذشته دارد و همه می‌دانیم که جایگاه بیرانوند به عنوان گلر اول تثبیت شده است.
حسینی و اخباری به لحاظ سنی نزدیک به هم و تقریبا سابقه و کارنامه یکسانی دارند. هر دو به عنوان کاپیتان یک تیم بزرگ به سپاهان آمده‌اند که یعنی نیامدند روی نیمکت بنشینند!
باید دید محرم نوید کیا که خود یکی از چهره‌های خاص فوتبال ماست، چطور می‌خواهد این دو نفر را اداره و اجازه ندهد روحیه و آمادگی آنها پایین بیاید. شکی نیست که سپاهان می‌خواهد از پلی آف لیگ نخبگان عبور و خود را به رقابت با بهترین باشگاه‌های آسیا در بالاترین سطح قاره برساند.
چنین تیمی قطعاً به دو دروازه‌بان آماده نیاز دارد اما وقتی آن دو دروازه‌بان ایرانی باشند، کار کمی سخت می‌شود. به یاد بیاورید که تابستان قبل محمدرضا خالد آبادی جوان با سابقه و پیشینه یک نیم فصل و چند بازی خوب در هوادار وقتی به استقلال آمد، می‌خواست بازی کند و امسال حاضر نشد نیمکت نشین کاپیتان ملی پوش در تیم بزرگ استقلال بماند. شاید او هم اگر می‌دانست حسینی می‌رود، زود تصمیم نمی‌گرفت! اما با یادآوری اتفاقات فصل قبل که حسینی در دقیقه ۹۰ ماندنی شد، باید به او حق داد که مثل همه فوتبالی ها فکر می‌کرد این اتفاق امسال تکرار خواهد شد!
و مورد مشابه دیگر در تیم بزرگ قرمزپوش تبریز که دیدیم حسین پورحمیدی با سابقه دعوت به تیم ملی نیمکت بیرانوند ننشست و رفت، دروازه‌بانی که در سال‌های اخیر بلامنازع و بدون مدعی و حرف و حدیث، صاحب پیراهن شماره ۱ تیم ملی بوده و بارها بازوبند کاپیتانی را هم بر بازو بسته است.
حالا چطور می‌توان تصور کرد و انتظار داشت کاپیتان ملی پوش و سابق تراکتور نیمکت نشین حسینی شود؟
اینجا را ببینید: واکاوی یک انتقال جنجالی؛ استقلال ضرر کرد یا کاپیتان؟/ حسینی یک بازنده بود؟!