درست در روزهایی که نمایندگان فوتبال ایران در آسیا با نتایج تحقیر کننده روحیه فوتبال دوستان را به پایین‌ترین سطح خود رسانده بودند، کشتی‌گیران با افتخارآفرینی و درخشش در مسابقات جهانی پرچم ایران را بالا و غرور ملی را احیا کردند.
این سال‌ها که علیرضا دبیر به فدراسیون کشتی آمده، توانسته دغدغه معاش قهرمانان را برطرف و با پرداخت پاداش‌های مناسب، سر و سامانی به زندگی ورزشکاران رشته اول ایران بدهد. اما هنوز یک کشتی‌گیر با گرفتن مدال طلای جهان فقط ۳ میلیارد تومان پاداش می‌گیرد که رقم قرارداد یک بازیکن معمولی در سطح چهارم فوتبال ایران است.
اینجا را بخوانید: کشتی ۷ مدال جهانی می‌گیرد فوتبال ۷تا می‌خورد!/ روزنامه خبرورزشی را رایگان بخوانید
۱۵ کشتی‌گیر از ۲۰ نماینده ما در مسابقات جهانی مدال گرفتند و پرچم ایران را بالا بردند. در میان آنها جوان ۱۸ سالهای بود که تا همین چندی قبل کنار خیابان دست فروشی می‌کرد. در میان آنها جوانی بود که در خانه برادری مریض دارد و پدرش که کارگر روزمزد است، توان پرداخت هزینه‌های درمان او را ندارد...
این شب‌ها که دوربین صدا و سیما به خانه کشتی‌گیران رفته، سادگی زندگی آنها و خواهر و برادران و پدر و مادرانشان دستمایه شوخی‌ها شده است. اما از دل همین خانواده‌ها، این قهرمانان بیرون آمدند که در دنیا نظیر ندارند. هر جای دنیا باشند مجسمه آنها را از طلا می‌سازند اما...
نگاه کنید به اشک‌های قهرمانان ما روی سکو، آنها که مدال نقره و برنز دنیا را گرفتند اما سرشان مقابل خبرنگار و دوربین پایین بود و مدام از مردم عذرخواهی می‌کردند. مگر می‌شود این ستاره‌های درخشان را با مقواهای فوتبالی که هفت گل از تیم عربی خورده و از مردم و خبرنگاران و رسانه‌ها طلبکارند، مقایسه کرد؟!
مقایسه فوتبالیست‌ها -با قراردادهای بالای ۱۰۰ میلیارد در یک سال- با این ستاره‌ها، توهین به روح ورزشکاری و مرام پهلوانیست. البته که در میان فوتبالیست‌ها هم انسان‌های شایسته و لایق کم نیست، اما خروجی فوتبال در تمام سالهای بعد از انقلاب فقط یک جام کافا در سطح بزرگسالان ملی و سه جام قهرمانی استقلال، پاس و پرسپولیس در باشگاه‌های آسیا بوده است.
اما کشتی گیران هر سال یک گونی مدال به ایران می‌آورند و باز هم از مردم طلبکار نیستند. تفاوت بین کشتی‌گیر و فوتبالیست؛ فاصله بین شعار و عمل است، آنها که شعار احترام مردم و بخاطر هوادار و تعصب به پیراهن را می‌دهند اما کشتی‌گیران، در عمل برای مردم و کشور جان می‌دهند. آن هم در رشته ای که فقط یک جلسه تمرینش به اندازه یکسال مسابقه فوتبال فشار دارد...