وقتی تیم ملی مقابل روسیه به میدان می‌رفت، چشم امید بسیاری از فوتبال دوستان در ترکیب اصلی به محمد محبی بود. در کاروان ۲۴ نفره ما در ولگوگراد شش بازیکن تجربه حضور در لیگ روسیه را داشتند اما در ترکیب اصلی، فقط دو نفر آنها حضور داشتند.
سعید عزت اللهی که سال‌ها قبل در روستف بازی می‌کرد و محمد محبی که همین حالا بازیکن این تیم است. همه امید داشتند محبی از شناختی که روی بازیکنان حریف و فضای فوتبال روسیه دارد استفاده و فراتر از همیشه به تیم ملی کمک کند.
البته در نیمه دوم و با دو تعویض همزمان در دقیقه ۷۸ قلعه نویی محمد قربانی و کسرا طاهری را هم به میدان فرستاد، اما این دو جوان که تا همین فصل قبل در لیگ روسیه حضور داشتند، اصلاً فرصت تاثیر در بازی و تغییر نتیجه را پیدا نکردند.
به محمد جواد حسین نژاد و محمد مهدی زارع نیز که همین حالا در تیم‌های دینامو ماخاچ قلعه و اخمت گرژنی حضور دارند، اصلاً فرصت بازی نرسید و از همه بدتر اینکه در پایان مسابقه وقتی نمرات بازیکنان اعلام شد، محمد محبی بعد از علیرضا بیرانوند ضعیف‌ترین بازیکن ما بود.
آنقدر که حتی جایگاه همیشه ثابت محبی در تیم ملی با بازگشت قلی‌زاده و قایدی و به فرم رسیدن جهانبخش، به خطر می‌افتاد. شاید با درک همین موضوع بود که چهار روز بعد محبی مقابل تانزانیا و این بار در دبی، تبدیل به ستاره اول تیم ملی شد و در همان نیم ساعت اول یک پنالتی گرفت -که حسین‌زاده به گل تبدیل کرد- و سپس خودش گل دوم ما را زد تا با شایستگی بهترین بازیکن میدان باشد.
محبی طی ماه‌های اخیر به دلیل مصدومیت بازی‌های زیادی را از دست داده بود ولی با این درخشش مشخص شد که ضعف او مقابل روسیه هیچ ربطی به مصدومیت قبلی نداشته و او در تاکتیک انتخابی تیم ملی در آن روز، فرصتی برای نمایش توانمندی‌هایش پیدا نکرد!
و البته که این درخشش به سایر بازیکنان ضعیف ما هم نشان داد که می‌توانند برگردند و جبران کنند، البته اگر بخواهند و در سن بالا بتوانند!
اینجا را بخوانید: نمرات ملی پوشان برابر روسیه، بیرو و محبی ضعفای دور از انتظار/ بهترین های تیم ملی؛ زوج گلساز و گلزن در کنار زوج قلب دفاعی!