سفرهای خارجی، اقامت، تغذیه و ثبت‌نام در مسابقات، همه نیازمند بودجه‌ای سنگین هستند؛ بودجه‌ای که همیشه به‌سادگی تأمین نمی‌شود. بسیاری از ورزشکاران ایرانی برای رسیدن به سکوی افتخار، علاوه بر تمرین‌های طاقت‌فرسا، باید بار سنگین هزینه‌ها را نیز به دوش بکشند. اینجاست که پرسش اصلی شکل می‌گیرد: ورزشکاران ایرانی چگونه هزینه مسابقات خارجی را پرداخت می‌کنند؟
در عمل، سه مسیر اصلی برای پرداخت هزینه‌های مسابقه و سفر وجود دارد که بین ورزشکاران و فدراسیون‌ها معمول است:
حساب‌های واسط در کشورهای ثالث (مهم‌ترین و رایج‌ترین روش)
به دلیل تحریم‌های بانکی و محدودیت‌های انتقال ارز، فدراسیون‌ها و کمیته ملی المپیک نمی‌توانند مستقیماً از حساب‌های داخل ایران برای پرداخت هزینه‌های ثبت‌نام، سفر یا اقامت استفاده کنند. در نتیجه، از حساب‌های بانکی افراد حقیقی یا حقوقی در کشورهای ثالث مانند اتریش، امارات، قطر، ترکیه یا لیختن‌اشتاین بهره می‌برند.
این حساب‌ها نقش واسطه را ایفا می‌کنند؛ ابتدا منابع مالی از ایران به شکل غیرمستقیم یا از طریق صرافی‌ها به حساب‌های مربوطه منتقل می‌شود، سپس پرداخت‌های رسمی به برگزارکنندگان مسابقات یا هتل‌ها از همان حساب انجام می‌گیرد.
پرداخت نقدی در محل یا استفاده از ارزهای دیجیتال
به دلیل محدودیت‌های بانکی بسیاری از تیم‌ها و سرپرستان ترجیح می‌دهند دلار یا یورو نقدی همراه داشته‌باشند. این پول نقد تا سقف مجاز قوانین ارزی کشور حمل می‌شود و در محل مسابقه برای پرداخت هزینه‌های روزانه، حمل‌ونقل محلی، غذا و حتی گاهی هتل استفاده می‌گردد. این روش سنتی اگرچه ساده و قابل‌اعتماد است، اما ریسک‌هایی مانند امنیت حمل پول نقد و محدودیت سقف مجاز ارز را به همراه دارد.
در سال‌های اخیر، ورزشکاران ایرانی برای مخارج شخصی خود به سمت خرید تتر (USDT) از صرافی‌های معتبر داخلی گرایش پیدا کرده‌اند. تتر به دلیل ثبات ارزش (وابسته به دلار آمریکا) و امکان انتقال سریع به کیف پول‌های غیرحضانتی، یک گزینه امن و کارآمد محسوب می‌شود. ورزشکاران می‌توانند پیش از سفر تتر مورد نیاز خود را از یک صرافی ارز دیجیتال معتبر ایرانی خریداری کرده و در کشور مقصد آن را به ارز محلی، دلار یا یورو تبدیل کنند. این روش علاوه بر امنیت، انعطاف‌پذیری بالایی در مدیریت هزینه‌ها ایجاد می‌کند.
صرافی‌های غیررسمی یا انتقال حواله‌ای با کارمزد بالا
یکی از پرکاربردترین روش‌های تأمین هزینه‌های سفر و مسابقات خارجی ورزشکاران ایرانی، استفاده از صرافی‌های غیررسمی و حواله‌های ارزی است. در این شیوه، فدراسیون یا تیم ورزشی مبلغ ریالی را در داخل کشور به صرافی تحویل می‌دهد. صرافی معادل دلاری یا یورویی آن را از طریق شبکه‌های واسطه‌ای در کشور مقصد ــ معمولاً ترکیه یا دبی ــ به حساب هتل، آژانس هواپیمایی یا حتی فدراسیون میزبان واریز می‌کند.
این روش به دلیل تحریم‌های بانکی و نبود دسترسی مستقیم به سیستم‌های مالی بین‌المللی، برای اکثر اعزام‌های تیمی به‌ویژه در رشته‌های المپیکی به کار گرفته می‌شود. البته کارمزد این نوع انتقال معمولاً بین ۷ تا ۱۲ درصد از کل مبلغ است، که فشار مالی زیادی بر فدراسیون‌ها و ورزشکاران وارد می‌کند.
از سوی دیگر، هرگونه تغییر در قوانین یا محدودیت‌های ارزی می‌تواند روند انتقال را مختل کند. در نتیجه، حواله‌های صرافی اگرچه یکی از راه‌حل‌های عملی و رایج برای حضور ورزشکاران ایرانی در رقابت‌های بین‌المللی محسوب می‌شوند، اما هزینه و ریسک بالای آن‌ها همچنان یک چالش جدی به‌شمار می‌آید.
چالش‌های مالی ورزشکاران ایرانی در مسیر جهانی‌شدن
حضور در رقابت‌های بین‌المللی برای ورزشکاران ایرانی تنها به تمرین و آمادگی جسمانی محدود نمی‌شود؛ بلکه عبور از سدهای مالی و بانکی نیز بخشی جدایی‌ناپذیر از این مسیر است. از حساب‌های واسط در کشورهای ثالث و پرداخت نقدی گرفته تا استفاده از صرافی‌های غیررسمی و ارزهای دیجیتال، هر روش مزایا و معایب خاص خود را دارد. آنچه روشن است این‌که تأمین هزینه مسابقات خارجی همچنان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های ورزشکاران ایرانی محسوب می‌شود؛ چالشی که اگر با حمایت‌های ساختاری و شفافیت مالی همراه شود، می‌تواند راه را برای موفقیت‌های بیشتر در عرصه جهانی هموار کند.