اصغر فرهادی در سینما كار بزرگی كرده است. باید به او احترام گذاشت. جدا از اینكه هموطن ماست و مایه افتخار ایران، باعث شده تا در دنیا و در مراسم اسكار دو بار نام ایران را بالا ببرد. آن هم در جایگاهی كه همه كشورهای پیشرفته با تجهیزات روز جهانی برای این مهم دست به كار میشوند تا بهترین دستاوردشان را راهی اسكار كنند. این میتواند برای فوتبال هم درس بزرگی باشد. اینكه ما هم میتوانیم در دیگر رشتهها هم بزرگی كنیم. باید خواست و باید تلاش كرد. مربیان ما باید در قامت كارگردانان این بچههای نوظهور و باتجربههای این ورزش تلاش كنند تا فوتبال ایران را به دنیا نشان بدهند و قدرتش را به رخ بكشند. همه این راهها باید پله پله طی شوند. ابتدا ما باید جام ملتهای آسیا را نشانه بگیریم و دوباره در این رقابتها مقام قهرمانی را از آن خودمان كنیم بعد با حفظ تیم ملی خوبی كه توانسته این جام را كسب كند آن را برای رسیدن به تورنمنتهای بزرگتر به جلو ببریم. البته این مستلزم حمایت فدراسیون فوتبال و مسئولان ورزش است. گرچه در سینما هم خیلی به این موضوع در حمایت از اصغر فرهادی كمك نشد ولی در ورزش میطلبد كه ارگانهای مختلف كمك كنند تا فوتبال به مدارج بالای این ورزش برسد و بتواند جوایزی در سطح اسكار كسب كند. یكی از مهمترین راهها برای رسیدن به این جوایز و جایگاهها پرورش مربیان برجسته در داخل كشور است. مربیانی كه در ردههای پایه، نوجوانان را به خوبی پرورش داده و فوتبال را به درستی به آنها یاد بدهند. هر زمان فوتبالیست نوجوان از ریشه اصول این ورزش را یاد گرفت، میتواند در بزرگسالی برای این مملكت افتخار كسب كند. مربیان همان كارگردانان سینما هستند كه البته باید خودشان هم برای بزرگی كردن تلاش كنند و به علم روز مسلط شوند. گرچه نمیتوان همه چیز سینما را با فوتبال یكی و مشابه دانست ولی در كلیات با هم شباهت دارند.