آرتین زهرابی؛ روزها و هفته‌های پیش از دربی حذفی تهران چه خبر بود؟ در همه جای شهر، در هر محفل دوستانه و غریبانه‌ای حرف دربی بود. مردم نگران بودند و با ولع از دیداری که بی بروبرگرد باید یک برنده را به مرحله بعد معرفی می‌کرد سخن می‌گفتند.

باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس هم برای اینکه روغن دربی را هر چه بیشتر داغ کنند پشت سرهم بیانیه می‌دادند و در فضای مجازی یک جنگ پارتیزانی راه انداخته بودند. هر چقدر به زمان دربی نزدیک می‌شدیم هیجان شهروندان فوتبالدوست بیشتر می‌شد؛ بازار کرکری‌های رایج داغ شد و دو تیم سرانجام به زمین مسابقه رفتند.

۴۵ دقیقه نخست از نظر فنی صفر؛ ۴۵ دقیقه دوم از هر لحاظ زیر صفر. وقت‌های اضافه هم هیچ و در نهایت برنده ای در ضیافت پنالتی‌ها مشخص شد. ۱۲۰ دقیقه فوتبال که چه عرض کنیم؛ ملغمه‌ای بی شور و هیجان دیدیم و بازیکنانی که هیچ چیز برایشان مهم نبود.

مردم اما جور دیگری به این بازی می‌نگریستند؛ بعضی‌ها حتی از خود بازیکنان بیشتر استرس داشتند و نتیجه بازی حتی برایشان از سرمربیان هر دو تیم مهمتر بود. چه مردمان خوبی داریم در این آب و خاک... بدون این که سرسوزنی در منافع هر دو تیم سهم داشته باشند، حرص و جوش دربی را می‌خورند.

مردمانی بی توقع که از فوتبال چیز زیادی نمی‌خواهند. حتی به همین دربی نصف و نیمه که احترام تماشاگر و بیننده در آن لحاظ نشد راضی اند. چه مردم نازنینی داریم؛ خیلی‌هایشان فوتبالی نیستند اما بیشتر از صاحبان فوتبال حرص می‌خورند. حالا این دربی نشد؛ دربی‌های بعد؛ همیشه فضا برای استرس و حرص و جوش بی دلیل فراهم است...

بیشتر بخوانید:

• سبقت استقلال از پرسپولیس در دربی‌های حذفی
• کار اخلاقی و زیبای گل‌محمدی بعد از شکست در دربی که دیده نشد