پنج سال پیش آلن روشل ۱۹ هم‌تیمی‌اش را در سانحه هواپیما از دست داد. او از جراحات خود بهبود پیدا کرد و کاپیتان باشگاه شد و تیم را به دو قهرمانی رساند. حالا او دیگر بازیکن چاپکوئنسه نیست.

آرزویی بعد از تلخ‌ترین روز زندگی

آلن روشل دو بار رویای فوتبالیست حرفه‌ای شدن خود را برآورده کرد؛ وقتی در نوجوانی در سال ۲۰۰۸ اولین بازی را برای یوونتود انجام داد، و ۹ سال بعد وقتی در نوکمپ در بازی دوستانه با تیم چاپکوئنسه مقابل بارسلونا بازی کرد. روشل همان شب در حالی از زمین بازی خارج شد که ۶۵۰۰۰ تماشاگر او را تشویق می‌کردند. ۹ ماه قبل از آن در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۶، او به همراه دو نفر دیگر از بازیکنان چاپکوئنسه تنها کسانی بودند که از سانحه هوایی جان سالم به در بردند در حالیکه ۷۱ نفر در آن سانحه جان خود را از دست دادند.

چاپکوئنسه به کلمبیا سفر می‌کرد تا در فینال کوپا سودآمریکانا مقابل اتلتیکو ناسیونال بازی کند. این بازی قرار بود بزرگ‌ترین بازی تاریخ باشگاه باشد اما خوشحالی آن‌ها به عذاب تبدیل شد. هواپیما در راه مدیین سقوط کرد و ۱۹ بازیکن، ۲۰ خبرنگار، ۱۴ نفر از اعضای کادر مربیگری، ۷ نفر از خدمه، ۹ نفر از مقامات باشگاه و ۲ مهمان کشته شدند. تنها ۶ نفر نجات پیدا کردند: ۳ بازیکن، یک خبرنگار و ۲ نفر از خدمه. روشل یکی از آن‌ها بود.

نجات با جابه‌جایی صندلی

او می‌گوید: «من همه چیز را به یاد می‌آورم. قبل از پرواز در فرودگاه خیلی به ما خوش گذشت. در هواپیما بعضی از بچه‌ها به پاگود (نوعی موزیک برزیلی) گوش می‌کردند، آواز می‌خواندند، بازی می‌کردند. یکی که نمی‌شناختم کنار من نشسته بود، برای همین جکسون فولمن (یکی دیگر از بازمانده‌ها) از من دعوت کرد تا پیش خودش در مرکز هواپیما بنشینم. این کار باعث نجات جان من شد. خدا را از این بابت شاکرم. من به خاطر دعوت فولمن زنده هستم.»

وقتی روشل در مورد سانحه صحبت می‌کند احساساتش را پنهان نمی‌کند. او که بسیار مذهبی است می‌گوید دلیل اینکه چرا زنده مانده است از فهم و درکش خارج است. همانطور که خالکوبی روی تنش می‌گوید: «مردم در قلب خود نقشه مسیر را می‌کشند اما خداوند قدم‌هایشان را ثابت می‌کند.»

او می‌گوید: «سعی نمی‌کنم بفهمم که چرا زنده مانده‌ام. فکر میکنم روزی خواهم فهمید. در حال حاضر سعی می‌کنم الهام‌بخش مردم باشم. من با مشکلات زیادی روبه‌رو شده‌ام و می‌خواهم از این طریق به مردم انگیزه بدهم.»

بازگشت به فوتبال

پس از سقوط، راشل در بیمارستان دو خبر وحشتناک دریافت کرد. اول اینکه هم‌تیمی‌هایش که بخشی از زندگی او بودند مرده‌اند. دوم اینکه برای دوباره راه رفتن با چالش‌های بزرگی روبه‌روست و تقریباً هرگز نمی‌تواند به فوتبال ادامه دهد.

او تلاش کرد تا ثابت کند این موارد اشتباه هستند. می‌گوید: «از نظر روحی خیلی سخت بود. به خاطر سانحه در پشتم میله‌هایی کار گذاشتند. می‌خواستم دوباره راه بروم و موفق شدم. چالش بعدی‌ام دویدن بود. بعد از دویدن به دوباره فوتبال بازی کردن فکر کردم. و البته برای همه سوال بود که آیا من می‌توانم دوباره فوتبال بازی کنم یا نه. من هم از خودم این سوال را پرسیدم. وقتی جوان‌تر بودم سختی‌های زیادی برای فوتبالیست شدن کشیده بودم. ما تعطیلات، جشن تولد و استراحت نداشتیم و برای مدت طولانی خیلی بد می‌خوابیدم. یک فوتبالیست باید از خیر خیلی چیزها بگذرد. و یک فوتبالیست همچنین برای خودش و خانواده‌اش زندگی می‌کند زیرا مسئولیت نگهداری از همه را به عهده دارد. اما تلاش من، با کمک زیاد، باعث شد تا دوباره بازی کنم.»

اولین بازی روشل مقابل بارسلونا بود. همانطور که در چمن نوکمپ ایستاده بود از اینکه زنده است خدا را شکر می‌کرد، عمدتا به این خاطر که شانس این را داشت تا خاطره رفقایش را زنده نگاه دارد. «من به رختکن بارسلونا رفتم و با خیلی از بازیکنان صحبت کردم، مخصوصاً مسی. مطمئن نبودم که بتوانم به فرم ایده‌آل برسم، اما او چیزی گفت که باعث شد برای برگشتن سخت‌تر تلاش کنم: قهرمان شدن با چاپکوئنسه. در بازی مقابل رم وقتی اولین گلم را به ثمر رساندم احساس خیلی خوبی داشتم. خیلی لحظه خاصی بود پسر. ما با پاپ ملاقات کردیم. اتفاقات زیادی افتاد. هنوز هم سعی در بهتر شدن دارم.»

پس از آن بازی‌های دوستانه، روشل آمادگی خود را بهبود بخشید تا بتواند پا به مسابقات بگذارد. اما همه تشویقش نمی‌کردند. او حتی در باشگاه خودش هم با مخالفت روبه‌رو شد. «یکی که نامش را نمی‌برم گفت که من در چاپکوئنسه بازی می‌کردم چون باشگاه دلش برای من می‌سوخت. درد داشت اما در عین حال انگیزه‌ام را برای ثابت کردن خودم بیشتر کرد. من نمی‌خواستم برچسب یک بازمانده رویم باشد یا تنها بخاطر آن سانحه از من یاد کنند.»

جدایی از چاپکوئنسه و بازگشت

در سال ۲۰۱۹ به عنوان بازیکن قرضی به گویاس رفت تا نشان دهد که هنوز می‌تواند یک بازیکن نخبه باشد. «تصمیم گرفتم به گویاس بپیوندم تا خودم را محک بزنم. در تیم اول بازی کردم و دومین گلم بعد از سانحه را به ثمر رساندم. ما در سری A بازی می‌کردیم و دهم شدیم. فصل خوبی بود. از اینکه در سطح خوبی بازی می‌کردم اعتمادبه‌نفس گرفتم و وقت برگشتن به چاپکوئنسه رسید.»

روشل در اوایل سال ۲۰۲۰ مجددا به چاپکوئنسه پیوست و کاپیتان تیم شد. آن فصل در ۴۳ بازی حاضر شد و باشگاه را به دو قهرمانی رساند: قهرمانی ایالت سانتا کاتارینا و قهرمانی سری B. نه تنها اولین عنوان ملی چاپکوئنسه بود بلکه باعث شد تا آنها دوباره به سطح اول بازگردند.

«من یک بازمانده چاپکوئنسه هستم و در عین حال یک قهرمان چاپکوئنسه. فوتبال پیوند ابدی من با تیم و همی‌تیمی‌هایم است. بازگشت به چاپکوئنسه و کسب عنوان‌ها ادای احترام من به  آنها بود. در سال گذشته ما مشکلات مالی داشتیم اما در زمین بازی تمام مشکلات را فراموش کردیم و درخشیدیم. هواداران به خاطر پاندمی در ورزشگاه نبودند اما این قهرمانی به آنها هم تعلق دارد.»

هرگز نمی‌گویم خداحافظ

روشل در حال حاضر یک فرزند دو ساله به نام لوکا دارد و از خود می‌پرسد که چگونه روزی در مورد سانحه هواپیما و چالش‌هایی که در زندگی با آنها روبه‌رو شد با پسرش صحبت کند. «او هنوز خیلی کوچک است، اما سعی می‌کنم کاری کنم تا بفهمد که چقدر تلاش کردم تا دوباره برگردم، دوباره فوتبال بازی کنم، و نمونه خوبی برای دیگران باشم. بزرگ‌ترین درسی که به او می‌دهم این است که انسان خوبی باشد، انسانی محبوب و الهام بخش. چیزهای خوب نصیب کسانی می‌شود که کارهای خوب انجام می‌دهند. جهان این روزها اوضاع خوبی ندارد برای همین ما باید الهام‌بخش مردم باشیم.»

روشل بعد از اینکه عنوان قهرمانی سری B را برای چاپکوئنسه بدست آورد به کروزیرو پیوست. حالا که به عنوان بازیکن قرضی در آمریکا مینیرو حضور دارد. با این حال پیوند او با باشگاه چاپکوئنسه هرگز از بین نخواهد رفت. همانطور که خودش می‌گوید، او هرگز به چاپکوئنسه نمی‌گوید «خداحافظ»، بلکه فقط می‌گوید «به زودی میبینمت».