آرتین زهرابی؛ از حرف‌های داور بین المللی فوتبال ایران تا مشکلات یکی از تیم‌های لیگ برتری که در یک آبروریزی گسترده، بازیکنانش در نخستین بازی لیگ؛ حاضر نشدند تا خوبان عالم که به فریاد این فوتبال ظاهرا می‌رسند، جملگی نشانه اند؛ نشانه‌هایی واضح از اضمحلال فوتبالی که برایش آروزها داشتیم.

ماجراهای فوتبال ما، کم کم شبیه فیلم‌های ترسناک شده است! یاد «بچه رُزماری» رومن پولانسکی و فضای آپارتمانی این فیلم خوفناک می‌افتیم و بعد با خود می‌گوییم این همان فوتبالی است که قرار بود بخشی از دغدغه‌های شیرین روزمره ما باشد؟

این فوتبال اصلا قرار است برای چه کسانی باشد؟ وقتی علی دایی در مصاحبه با خبرورزشی از جفاها می‌گوید و خود را کنج عزلت می‌بیند، دیگران چه باید بگویند؟ وقتی فوتبال را از دایی دریغ می‌کنند که خودش عصاره این ورزش است، ما چه باید بگوییم که در کنجی نشسته ایم و داد سخن سر می‌دهیم؟

از اول هم این راه را اشتباهی آمدیم؛ مسیری که باید تغییرش می‌دادیم و ای کاش به ماجراهای دیگری در زندگی می‌پرداخیتم؛ اگرچه به هر کجا می‌نگریم برای خودش داستانی دارد.

دلخوشی‌های روزمره ما در روزگاری که گذشت عالی نبود اما به قدر کفایت بود. نیمچه طراوتی در زندگی عادی و فوتبالی همه ما وجود داشت؛ اما آن گاه که بهترین‌های فوتبال را کنار می‌زنند، فوتبال را تبدیل به ورزشی دم دستی می‌کنند و تخصص و تجربه از آن دریغ می‌شود چه باید گفت؟ باز دوباره باید ادامه داد؛ با چه امیدی؟ 

مدت طولانی است که شب را به صبح می‌رسانیم؛ لذتی از زندگی و فوتبال نمی‌بریم. مشتی دروغ تحویلمان داده اند و آدم‌های دوست داشتنی را از ما گرفته اند. در لجنزاری گیر افتاده ایم که اصل داستانش درست است؛ فوتبال عشق لاینفک زندگی خیلی‌هاست اما با این اوضاع و احوالی که برایش ساخته اند حال و روز برای آدم نمی‌ماند.

راستی این روزها حال دلتان خوش است؟ کبک شما خروس می‌خواند؟ با این فوتبال؛ عیش و صفا می‌کنید؟