آرتین زهرابی؛ صفایی فراهانی رئیس اسبق فدراسیون فوتبال، نخستین مدیر فوتبال ایران بود که با الزام AFC و بخشنامه کنفدراسیون در اواخر دهه ۷۰، فوتبال کشور را وارد مسیر حرفه ای گری کرد.
لیگ برتر در دوران فراهانی استارت خورد؛ همان لیگی که ناصر حجازی حرفه ای بودنش را به باد انتقاد گرفت و می‌گفت از حرفه ای گری فوتبال فقط شماره پیراهن بازیکنان لاتین شد! همان لیگی که ابراهیم قاسمپور می‌گفت در زمین‌های محقرانه اش پای بُز هم در آن می‌پیچد؛ همان فوتبالی که فیروز کریمی یک میخ در زمین‌های چمنش پیدا کرد و با طنازی آن را مقابل دوربین تلویزیون نمایش داد.
فوتبال ایران همان است که همیشه بود؛ فقط ما زیادی جدی اش گرفته بودیم و هر بار که نمایندگان کنفدراسیون برای بازدید به تهران و سایر شهرستان‌ها می‌رفتند، با مدارک تقلبی مشتی دروغ تحویل آنها می‌دادیم و سال به سال مجوز تیم‌های ایرانی را تمدید می‌کردیم. چه ساده بودیم که تا ابد می‌توانیم با حقه و کلک از AFC سهمیه بگیریم!
به یاد روزهایی می‌افتیم که یکی از باشگاه‌های فرسوده و محقر در بازدید نمایندگان AFC با کلانتری محل هماهنگ کرد و دو چهره خارجی کنفدراسیون را از فرودگاه تا ورزشگاهی که متعلق به دولت بود با چند ماشین پلیس اسکورت کرد؛ بلکه با این اقدام پرطمطراق قند در دل بازرسان کنفدراسیون فوتبال آسیا آب شود!
از دل چنین فوتبالی طبعا رونالدو و مسی ظهور نخواهند کرد و استقلال و پرسپولیس که هنوز در مالکیت دولت هستند و بیش از ۴۰ سال در این زمینه شعار خصوصی سازی محقق نشده سر داده می‌شود، همین وضعیت بغرنج امروز را پیدا می‌کنند.
چرا باید اینقدر متوقع باشیم که نهادهای رسمی فوتبال دنیا، باشگاه‌های نیم بند ما را به رسمیت بشناسند؟ وقتی همچنان تیم‌های متمول عربی در آخرین بازدیدهای AFC نمی‌توانند نمره لازم را برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا کسب کنند، کنفدراسیون چرا باید دوباره به نمایندگان ایران آوانس بدهد؟
ساختار اغلب باشگاه‌های ایرانی به قدری خنده دار است که اطلاق لقب باشگاه به آنها جفا در حق صنعت باشگاهداری دنیاست؛ چرا تصور می‌کنیم دنیا باید به ساز ما برقصد؟
جهان فوتبال، جای خنده و شوخی نیست. لیگ قهرمانان آسیا نیز دیگر آن آوردگاه تمسخرآمیز نیست که فیروز کریمی تیمی را جمع کند و جام بگیرد و ادای سرمربی برزیلی حریف را در دورهمی مهران مدیری در بیاورد.
تاریخ انقضای این شوخی‌ها گذشته و کنفدراسیون فوتبال آسیا یک بار برای همیشه می‌خواهد به همه تیم‌های آسیایی سخت بگیرد. فوتبال امروز دنیا جای حرفه ای‌هاست؛ فوتبالی که باشگاه ندارد، بخش خصوصی ندارد، مالک درست و حسابی ندارد، برنامه ندارد، هیئت مدیره ندارد، حق پخش تلویزیونی ندارد، باشگاه‌هایش فروشگاه و ورزشگاه اختصاصی ندارند در واقع تیم‌های محلی و بی کلاسی هستند که نمی‌توانند جایی در بین حرفه ای‌های دنیا داشته باشند. حالا ما می‌توانیم به دنیا بخندیم و دوباره در دورهمی‌برای همدیگر خاطره تعریف کنیم؛ آنها هم فوتبال ایران و نمایندگانش را حذف می‌کنند تا این بساط خنده و شوخی‌های مضحک برای همیشه جمع شود!
