آرتین زهرابی؛ دیروز پس از پایان هفته یازدهم رقابت‌های لیگ برتر، بازی‌های فوتبال در ایران تعطیل شد. در واقع تعطیلات موقت لیگ به دلیل حضور تیم ملی در جام جهانی آغاز شد تا از خود سوال کنیم چقدر در جریان مسائل کمی و کیفی لیگ بودیم؛ اصلا چند بازی را دیده ایم؟

یگانه خاطره ای که از این لیگ در ذهنمان ثبت شده، داد و بیداد، جنجال و حمله به داوران بوده است. کمیته انضباطی نیز به دلیل رخ دادن همین حوادث، چندان بیکار نبود و پرونده‌های زیادی زیر دست آقای رئیس رفت؛ چند حکم محرومیت و جریمه جنجالی هم صادر شد. در غیر این صورت، چیز خاصی از بازی‌های لیگ به یاد نداریم؛ منهای اینکه ناگهان حضور پرشور تماشاگران را هم از دست دادیم و با بازیکنانی مواجه شدیم که بعضا می‌گفتند تمرکز لازم را ندارند و از فوتبال لذت نمی‌برند. 

آنچه در خاطراتمان جستجو می‌کنیم، بی توجهی آشکار به مسابقاتی بود که چنگی به دل نمی‌زدند و بیننده قابل توجهی نداشتند. فوتبالی که در آن لذت و اشتیاق جاری نباشد، طبعا لیف بحران و تلاطم به تن آن می‌خورد؛ این کم رمقی مواج در دریای فوتبال ایران اما می‌تواند تیم ملی را هم در رقابت‌های جام جهانی دچار مشکل کند؛ آن هم در شرایطی که همه تیم‌های حاضر در جام جهانی، بی صبرانه در انتظار یک افتتاحیه باشکوه و بازی‌های حساس و نفسگیر این جام رویایی هستند.

نمی‌دانیم چه آینده ای برای فوتبال ایران ترسیم می‌شود و آیا جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، برای ما خوش یمن خواهد بود یا نه؟ اصلا بعد از پایان جام جهانی و استارت دوباره لیگ برتر، آیا به تنظیمات کارخانه برمی‌گردیم یا ...