علی پروین او را کامل ترین بازیکن پس از پیروزی انقلاب می‌داند و فیروز کریمی این بازیکن را بهترین فوتبالیست کل تاریخ ایران!
مدافعی دوست داشتنی که می‌توانست در تمامی پُست‌ها با مهارت کامل بازی کند و طی سال‌های ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۵ نماد تعصب و وفاداری در باشگاه پرسپولیس بود. نابغه راست پایی که برترین مدافع چپ آسیا در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن انتخاب شد و هنوز هم خیلی‌ها او را بهترین چپ پای تاریخ ایران می‌دانند. او وفاداری را به پول ترجیح داد و گرچه نتوانست به لحاظ مالی به بی نیازی برسد اما قلب هواداران پرسپولیس را فتح کرد.
صحبت از مجتبی محرمی است. یک فوتبالیست خاص که به لحاظ فنی نظیر نداشت و از لحاظ اخلاقی هم بسیار با معرفت و دوست داشتنی است کمااینکه هنوز هم همبازیانش به شدت او را دوست دارند.
روزی مجتبی محرمی برای نگارنده تعریف می‌کرد: «آن زمان مثل امروز نبود که تیم‌ها شب قبل از بازی به اردو بروند و در هتل ساکن شوند. اگر هم چنین اتفاقی می‌افتاد خیلی کم بود یا من خاطرم نیست. معمولا در خانه خودمان می‌خوابیدیم، صبح بیدار می‌شدیم، صبحانه می‌خوردیم و خودمان را آماده رفتن به ورزشگاه می‌کردیم. شب قبل از یکی از دربی‌ها کمی دیر خوابیدم و فردای آن روز طبقه بالای منزل تک و تنها خوابم برد. نه صبحانه بیدار شدم و نه تا ساعت ۱۲ ظهر که خدابیامرز پدرم هوشنگ محرمی که پرسپولیسی تیر بود بالای سرم آمد و پرسید که مگر با استقلال بازی ندارید؟ چرا هنوز خوابیده ای؟! باورم نمی‌شد ساعت ۱۲ شده باشد! هول هولکی لباسم را پوشیدم و راهی ورزشگاه شدم و ... آن روز اگر پدرم ازمنزل بیرون رفته یا حواسش به بازی با استقلال نبود، دربی را از دست داده بودم.»
