پپ توانست بالاخره قهرمانی با منچسترسیتی در اروپا را کسب کند و در یک فصل با این تیم سه گانه بگیرد و امسال را برای هواداران سیتی به یادماندنی کند. این درحالی است که شاگردان پپ در بهترین حالت ممکن فوتبال بازی کردند و درخشش بی نظیر ارلینگ هالند هم که دیگر نیازی به تعریف ما ندارد و باید گفت این تیم پرستاره پس از مدت‌ها یک فصل رویایی را به پایان رساند آن هم با هدایت پپ گواردیولا.

حالا اینکه پپ چقدر در این قهرمانی‌ها تاثیر داشته، مورد بحث است. اگر نگاهی به تیم‌های گذشته این مربی بیاندازیم می‌بینیم که پپ در تیم‌های پرستاره مربیگری کرده است.ابتدا بارسلونا که باید بگوییم بهترین بارسای تاریخ بود و بهترین بازیکنان از جمله لیونل مسی که در اوج فوتبالش قرار داشت و در آن زمان همه تیم‌ها را محو خود کرده بود و با توپ همه کار می‌کرد. ژاوی در آبی اناری‌ها تیم را راه می‌انداخت و خودش یک نعمت بود و اینیستا که همه کار می‌کرد. همین شد که گواردیولا با این بازیکنان در بهترین حالت خود قرار داشت و هر جام و قهرمانی را که خواست مال خود کرد. تا اینکه پپ سر از بایرن مونیخ در آورد که در آلمان هم این تیم کم ستاره نداشت. از لواندوفسکی بگیرید که یک گلزن تمام عیار بود تا توماس مولر که هر زمان اراده می‌کرد زهر خودش را می‌ریخت. نویر هم به عنوان  دروازبان بازیکن جای خیلی‌ها را پر می‌کرد و پپ در خوشبختی بود و چیزی کم نداشت و در مونیخ هم جام‌ها را مال  خود کرد.

پس در اینجا متوجه می‌شویم پپ فقط در تیم‌های پر از ستاره، کامل و پولدار کار کرده است و توانسته ۳۵ جام در ۱۵ سال به خود اختصاص دهد . بله او یک نابغه است و قهرمان شدن با تیم پر ستاره هم راحت نیست و خیلی از مربیان در دنیا هستند که با تیم‌های اسمی قهرمانی که هیچ بلکه نتایج ضعیف هم بدست آورده اند.

صحبت ما اینجاست که آیا آقای نابغه می‌تواند با تیم‌های کوچک تر و کم ستاره مثل رم ایتالیا ، تاتنهام انگلیس، پورتو پرتغال هم این همه جام بگیرد و یکه تازی کند؟ پس باید گفت که عیار پپ در یکی از تیم‌های پایین تر نمایان می‌شود. مثل فرگوسن با منچستریونایتد که با جام‌های خود دنیا را حیرت زده کرد و مجسمه او ساخته شد یا مورینیو که با پورتو قهرمان اروپا شد. آقای خاص که باکمترین بازیکنان موفقیت بدست آورده است. قهرمانی اینتر آن هم با بازیکنان دفاعی و جنگنده در اروپا هم که قابل تحسین است.

ما در این مطلب نمی‌خواهیم گواردیولا را زیر سوال ببریم اما باید اعتراف کنیم که او هنوز بهترین مربی دنیا نیست. او روزی می‌تواند خود را از همه جدا بداند که با یک تیم معمولی عنوان بزرگ کسب کند.

علی صفایی راد| باشگاه خبرنگاران آزاد