شعار «قوی‌تر سریع‌تر و بالاتر» شعار رسمی المپیک است. بشر از روزی که خود را شناخته دنبال کشف قوی‌ترین بوده است! از همین مثال ساده می‌توان به اهمیت وزن آخر یا سنگین وزن تمام رشته‌های رقابتی پی برد، چه وزنه برداری که رقبا مستقیم باهم روبرو نمی‌شوند و چه جودو یا تکواندو... وزن آخر کشتی که همواره با آن فوق سنگین گفته‌اند هم از روز اول مهم‌ترین وزن مسابقات کشتی بوده است. در سال‌های اقتدار روس و آمریکا این دو ابرقدرت کشتی جهان حاضر بودند ۹ مدال طلای اوزان دیگر را بدهند و فقط طلای سنگین وزن را ببرند!
از المپیک ۱۹۴۸ لندن و از مسابقات جهانی ۱۹۵۱ هلسینکی همیشه این مدال به روس‌ها و گهگاه آمریکایی‌ها، ترکها یا بلغارها می‌رسید تا اینکه یک اتفاق این روال را به هم زد. از جایی به بعد وزن فوق سنگین دارای خط قرمز شد و دیگر کشتی‌گیرانی مثل کریس تیلور با ۱۷۰ کیلو وزن نمی‌توانستند در مسابقات شرکت کنند! چه ۱۳۰ کیلو و چه حالا که ۱۲۵ کیلو مرز نهایی حضور در این وزن است.
از دهه ۹۰ میلادی با ظهور ستاره‌هایی از ترکیه و جمهوری‌های تازه استقلال یافته شوروی و تک ستاره‌هایی از اروپا، انحصار مدال طلا در سنگین وزن از دست روس و آمریکا خارج شد؛ بعد آن اتفاق! این انحصار را «علیرضا سلیمانی» پهلوان باشی کشتی ایران در ۱۹۸۹ مارتینی شکست. او «اصلان خادراتسف» روس - دارنده سه مدال طلای جهان - و «بروس بوم گارتنر» آمریکایی - رکورددار ۱۳ مدال جهان المپیک - را شکست داد تا پرچم این دو قطب زیر دست ایران برود. پیروزی سلیمانی الگویی شد برای قهرمانان سایر کشورها که خود را باور کنند و به این مدال چشم داشته باشند. جایی که «الکساندر مدوید» رکورد ۱۰ طلای جهان و المپیک را بجا گذاشته و ۵۱ سال است کسی به این عدد نمی رسد. تا قبل از طلای نوبرانه سلیمانی ایران دو مدال برنز و دو مدال نقره در سنگین وزن داشت.
مرحوم «ابوالفضل انوری» در۱۹۶۶ تولیدو و ۱۹۶۹ ماردل پلاتا دو مدال برنز سنگین وزن را گرفت. سپس نوبت «رضا سوخته سرایی» رسید تا در ۱۹۷۸ مکزیکو و ۱۹۸۱ اسکوپیه دو نقره سنگین وزن را بگیرد. زور سوخته تنها به «سلمان خاسمیکوف» نمی‌رسید که چهار مدال طلا برد. بعد از طلای علیرضا سلیمانی، «رسول خادم» و «عباس جدیدی» در سنگین وزن مدال گرفتند اما آنها اساساً سنگین وزن نبودند و به خاطر نیاز تیم با رقبایی چند ده کیلو سنگین‌تر از خود سرشاخ شدند.
در هزاره سوم این «علیرضا رضایی» بود که مدال برنز جهان و نقره المپیک را در سنگین وزن برای ایران آورد. سپس درخشش «کمیل قاسمی» آغاز شد، با محرومیت آرتور تایمازوف مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن هم به کمیل رسید تا کلکسیون کشتی ایران کامل شود. اما هیچ قهرمان ایرانی هرگز نتوانسته بود دو بار مدال طلای سنگین وزن را در دنیا ببرد! امیر علی اکبری در کشتی فرنگی به دو مدال طلا رسید اما یکی از آنها در ۹۷ کیلو بود و دومی در سنگین وزن که به دلیل دوپینگ از او پس گرفته شد.
ما علی اکبر یوسفی را در فرنگی داریم که طلای جهانی نروژ را گرفته اما در آزاد همه منتظر ظهور فوق ستاره‌ای چون زارع بودند... وقتی ۱۷ سال داشت جوری کشتی می‌گرفت که همه منتظر یک ابر ستاره بودند در ۱۹ سالگی به دوبنده تیم ملی رسید. در المپیک برنز گرفت؛ در جهانی ۲۰۲۱ نروژ به مدال طلا رسید و سال قبل در همین بلگراد در حالی که تا ۳ ثانیه به پایان کشتی «طاها آکگول»غول ترک را برده و فینالیست بود، اشتباه کرد و خاک شد تا با برنز برگردد.
و حالا در چهارمین تجربه با چهارمین مدال و دومین طلا برمی‌گردد. زارع نخستین سنگین وزن تاریخ ایران شد که دو بار مدال طلای قهرمانی جهان را می‌برد. فراموش نکنید که او هنوز ۲۳ ساله نشده... در سنگین وزن تا ۳۶ سالگی به راحتی می‌شود کشتی گرفت همین حالا رقبای او که تعداد مدال‌هایشان دو رقمی است، همین حدود سن دارند و این یعنی زارع به راحتی بیش از ۱۰ مدال دیگر از دنیای کشتی طلبکار است!
