همه در فوتبال می‌دانند که رنکینگ فیفا روز به روز مهم‌تر می‌شود. زمانی این جدول تنها ادای دینی بود به عملکرد تیم‌ها و تلاش آنها برای بهتر شدن در هر ماه ولی از جایی به بعد فیفا تصمیم گرفت رنکینگ را در قرعه کشی دخالت دهد و از همان جا دیگر کسانی که می‌گفتند این رنکینگ فقط یک تکه کاغذ است و هیچ ارزش اجرایی ندارد، ساکت شدند.
اما ارزش این رنکینگ تنها به تاثیر آن در قرعه کشی یا افزایش قیمت تیم‌ها برای بازی دوستانه نیست. برای تحلیل عملکرد یک فدراسیون یا یک مربی هم اگرچه المان بسیار مناسبی است اما صرفاً برای تحقیق و مطالعه هم نیست!
شاید مهمترین ارزش رنکینگ فیفا تاثیر روانی آن روی فوتبال دوستان باشد. ما در آستانه جام ملت‌های آسیا هستیم و همه فوتبالی‌ها می‌دانند که چه کار سختی برای شکستن طلسم چهار دهه‌ای رسیدن به فینال جام ملت‌ها داریم.
عربستان، کره جنوبی، ژاپن، استرالیا، قطر، امارات، عراق، اردن، تایلند و همه بیشترین هزینه را در فوتبال می‌کنند و با بالاترین سرمایه‌گذاری برای کسب عنوان قهرمانی در جام ملت‌های آسیا می‌آیند. وسط این همه مدعی تیم ملی ما از کمترین امکانات برخوردار است...
ما اردوی مناسب، بازی تدارکاتی و حتی زمین چمن برای تمرین نداریم اما به جایش ایرانی هستیم و مرد کارهای بزرگ. ستاره‌های بزرگی داریم که در اروپا می‌درخشند و غیرت و همت ایرانی با پشتوانه دعای خیر مردم.
اما امیدواری ما تنها سلاح تیم ملی نیست. حضور ایران در رتبه دوم این رنکینگ برتری روانی برای ما می‌آورد و ترس برای رقبا اما درست به همان اندازه فشار انتظارات و توقعات را نیز از تیم ملی بالا می‌برد.
وقتی ما در رنکینگ فیفا تیم دوم آسیا هستیم یعنی به همراه ژاپن جدی‌ترین مدعی قهرمانی خواهیم بود! هر نتیجه‌ای غیر از این به منزله شکست در کارنامه مربیان و بازیکنان تیم ملی و البته فدراسیون فوتبال است.
نمی‌شود با یک موضوع برخورد دوگانه داشت؛ اینکه به رتبه دوم در رنکینگ فیفا افتخار کنیم و پز بدهیم اما از زیر فشار توقعات مردم از تیم دوم آسیا شانه خالی کنیم!
در همین ارتباط بخوانید: رده‌بندی تیم‌های ملی فوتبال اعلام شد/ شاگردان قلعه‌نویی زیر سایه ژاپن
