در لیگ برتر ایران، تراکتور و سپاهان هم در کنار دربی و چند بازی معدود خاص دیگر قرار می‌گیرند. انگار قرار است که در هر فصل حتی به اندازه یک بازی، پرتماشاگرترین دیدار به تراکتور و ورزشگاه یادگار امام تعلق بگیرد.
منظور از جمعیت زیاد این است که هیچ جایی برای سوزن انداختن در ورزشگاه وجود نداشته باشد و این همان قانون نانوشته ای است که در یکی از حساس ترین بازی‌های هر فصل برای تراکتور رخ می‌دهد.
تماشای پر شدن کامل ورزشگاه یادگار امام در فاصله چند ساعت تا سوت آغاز بازی حیرت انگیز بود و هر آدم متنفر از فوتبال را به وجد می‌آورد.
برخلاف شور و شوق فوق‌العاده سکوهای یادگار امام و حتی دیوارهای سیمانی و تپه‌های اطراف ورزشگاه، بازی به جز چند صحنه خاص و مهم در کل آرام دنبال شد؛ شاید حساسیت و ایجاد جو سنگین از سوی تماشاگران تراکتور سبب شد تا بازیکنان با ترس و البته احتیاط بیشتری در زمین پا به توپ شوند. هر چند که علاوه بر جو و اتمسفر ورزشگاه، حساسیت جدولی و نگرانی بابت از دست ندادن کورس قهرمانی برای ده بازی باقی مانده هم مزیدی بر علت شد تا دیداری به مثابه سپاهان و تراکتور از کیفیت فنی پایینی برخوردار باشد.
همین اتفاقات مشابه هم دقیقا در همین مقطع زمانی فصل گذشته هم تکرار شد و در آن بازی تراکتور با تک گل رضا اسدی از روی نقطه پنالتی برنده میدان لقب گرفت. این تساوی اما به درد هیچ کدام از دو تیم سپاهان و تراکتور نمی‌خورد و قطعا از نتیجه مساوی فقط سرخابی‌های پایتخت خرسند شدند.
به هر روی نتیجه دیدار برگشت سپاهان و تراکتور در نیم فصل دوم بدون گل به اتمام رسید و آنچه که باعث شد این بازی نسبت به دیدارهای سایر فصل متمایز و متفاوت باشد پرشورها بودند. طرفدارانی که حاضرند برای حمایت از تیم خود در بدترین و خطرناک ترین نقاط خارج از ورزشگاه بنشینند و صد البته که کوچ بازیکنان سابق را به تیم حریف به خاطر پول و دستمزد بیشتر، به هیچ وجه بر نمی‌تابند!
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
