پاری‌سن‌ژرمن دیگر آن تیم وابسته به ستاره‌ها نیست؛ حالا تیمی‌ست ساخته ذهن لوئیس انریکه، با ترکیبی از شور، آرامش، اتحاد و گرسنگی برای موفقیت. تیمی که در میانه‌های فصل تا مرز حذف پیش رفت، اما با بازگشتی طوفانی، اکنون در آستانه فتح اروپا قرار دارد. در فینالی که لوچو آن را یکی از زیباترین سالهای اخیر می‌داند، PSG با مهاجمانی چون اوسمان دمبله – که حالا برای روبه‌رو شدن با دوست‌رقیبش مارکوس تورام لحظه‌شماری می‌کند – و دروازه‌بانی همچون دوناروما که انگیزه‌های شخصی‌اش برای غلبه بر اینتر پنهان نیست، وارد زمین خواهد شد.
لوئیس انریکه، سرمربی باتجربه اسپانیایی، می‌گوید تیمش دیگر ستاره‌محور نیست، بلکه با ۲۴ بازیکن آماده، به دنبال فتح لیگ قهرمانان است. مسابقه‌ای که بیش از یک بازی فوتبال است: آزمونی برای ذهنیت، دوستی، رقابت و بالاتر از همه، تیم بودن.
دمبله: «ما گرسنه‌ایم و تورام این را می‌داند…»
از شوخی‌های دو دوست-رقیب
تا لوئیس انریکه: «این یکی از زیباترین فینال‌ها خواهد بود»
و دوناروما: «در زمین فقط رقیب دارم»
پی‌اس‌جی امروز تیمی متفاوت است – نه‌فقط از نظر تاکتیکی، بلکه از نظر ذهنیت. چیزی که بیش از هر چیز توجه را جلب می‌کند، روحیه‌ای‌ست که این تیم با آن به فینال لیگ قهرمانان نزدیک می‌شود: ترکیبی از جاه‌طلبی و آرامش. حال و هوایی که لوئیس انریکه القا کرده؛ کسی که ده سال پیش، کنار مسی، نیمار و سوارز، بارسلونا را به قله اروپا رساند. خودش می‌گوید: «آن زمان تحت فشار بودم. حالا می‌خواهم آرامش را منتقل کنم.»
لوچو این بار با تیمی به فینال رسیده که ستاره‌محوری را کنار گذاشته و بر اتحاد جمعی تکیه دارد. پی‌اس‌جی که در ژانویه تا آستانه حذف پیش رفت، با بازگشتی طوفانی برابر منچسترسیتی و درخشش دمبله و دوناروما دوباره زنده شد – و حالا آماده است برای آخرین قدم.
ذهنیتی برنده
لوچو تأکید می‌کند: «خیلی‌ها رؤیای فینال را دارند، اما تعداد کمی به آن می‌رسند. در بارسا، همه می‌گفتند قهرمانی آسان است، اما دیدیم که چنین نیست. پروژه ما در پاریس متفاوت است. تیمی ساخته‌ایم با ذهنیتی درست. مقابل اینتر، رقابتی سخت در پیش است – برای هر دو تیم. این یکی از زیباترین فینال‌های سالهای اخیر خواهد بود.»
چنین ذهنیتی را می‌توان در اوسمان دمبله دید – مهاجم ۲۸ سالهای که در این فصل، ۳۳ گل در ۴۲ بازی زده: «باید از این لحظه لذت برد. من همیشه با لبخند بازی می‌کنم. ما گرسنه‌ایم، هرچند اینتر تیمی باتجربه و قدرتمند است. اما فینال، جای ممکن‌هاست.» برای دمبله، این مسابقه لحظه‌ای‌ست برای روبرو شدن با دوست صمیمی‌اش مارکوس تورام: «هر روز با هم حرف می‌زنیم، همدیگر را دست می‌اندازیم. همه بازی‌هایش را تماشا کرده‌ام. حالا روبه‌روی هم هستیم – و فقط یکی‌مان جام را می‌برد. شرطی نبستیم، اما امیدوارم من باشم که می‌برم.»
سخاوت در میدان
در کنار شوخ‌طبعی، سخاوت واژه کلیدی دیگری در فلسفه لوچو است؛ او تیمش را حتی بدون ۴۴ گل امباپه نیز شکل داده: «در ژوئیه همه فکر می‌کردند آمار گلزنی‌مان نصف خواهد شد، اما برعکس، با پاس‌گل‌های بیشتر و بازیکنان متنوع‌تر، بیشتر گل زدیم. این تنها زمانی ممکن است که هر بازیکن به هم‌تیمی‌اش فکر کند – به کسی که در موقعیت بهتری قرار دارد. وقتی چنین سخاوتی باشد، تیم به اوج می‌رسد. سال قبل هم تیم واقعی بودیم، اما حالا دیگر وابسته به یک نفر نیستیم. اگر قهرمان شویم، با یک ستاره نیست، با ۲۴ ستاره خواهد بود.»
رقابت، دوستی، جدیت
در این میان، دوناروما هم یکی از آن ستاره‌هاست. برای دروازه‌بان سابق میلان، این دیدار نوعی دربی شخصی است – حتی اگر برخی هواداران روسونری شرط بسته باشند که در صورت شکست اینتر، او را خواهند بخشید. خودش می‌گوید: «اهمیتی نمی‌دهم. تمرکزم روی فینال خودم است. می‌خواهم پیروز باشم. با اینتر همیشه رقابت بوده، اما دوستان زیادی در آن تیم دارم – هرچند در میدان، فقط رقیب هستیم.»
لوچو هم اطمینان دارد: «برای جیجو، این دیدار می‌تواند انگیزه یا حتی استرس‌زا باشد. اما او باتجربه است و می‌داند چطور مدیریت کند. پیشرفتش در این فصل چشم‌گیر بوده. حالا با اعتماد به‌نفس بالا بازی می‌کند. همان دوناروما را می‌بینم که در یورو ۲۰۲۱، وقتی من سرمربی اسپانیا بودم و او با ایتالیا قهرمان شد، برابرش ایستادم.»
هشداری جدی برای اینتر.