پیام صادقیان یکی از آن استثناها بود که می‌توانست تا سال‌ها به فوتبال ملی ما کمک کند. یکی از آن استعدادها که متاسفانه مشاوران درستی نداشت و سیستم آموزشی ما هم مثل همیشه باری به هر جهت، امیدوار است آدم‌ها خود راهشان را پیدا کنند و بدرخشند!
امثال او اگر در هر جای دنیا بودند، از طرف باشگاه و فدراسیون احاطه می‌شدند و پس از اولین اشتباه، به آنها اجازه تکرار داده نمی‌شد. دیدن حرفهای پیام و چهره او داغ دل فوتبالی‌ها و پرسپولیسی‌ها را تازه کرد اما بدتر از آن، این بود که فهمیدیم او هنوز از این همه اتفاق درس نگرفته و در ذهنش، در روی همان پاشنه می‌چرخد.
در همین مصاحبه یک ساعت و ۲۰ دقیقه‌ای پیام صادقیان حداقل با ۶ تصمیم اشتباه در زندگی خود از طرف مجری روبرو شد که بدون استثنا هیچ کدام را گردن نگرفت! مقصر تمام بلاهایی که سر او آمده دیگران هستند و کاش در خلوت خود به این سوال جواب دهد که چرا باید تمام مردم دنیا کار و زندگی خود را رها کرده و برای زمین زدن او بسیج شوند؟!
فرض که چنین باشد، تو چرا بهانه دست دیگران بدهی؟ چرا سعی نکنی با رفتار خوب برای خودت دوست و شان و جایگاه بتراشی؟ حسادت که همه جا و برای همه هست، بخصوص در فوتبال یا سینما که رقابت شدید و درآمد و شهرت دارد، چرا خودت مراقب خودت نبودی؟
اتفاقا جمعه شب شجاع خلیل‌زاده هم ثابت کرد مثل پیام فکر می‌کند! توهم توطئه خطرناک‌ترین بیماری است که در ذهن انسان‌ها -حتی نوابغ را- از پای می‌اندازد. اینکه فکر کنی خودت هیچ تقصیری نداشتی و همه دنیا مقابل تو متحد شده‌اند!
شجاع خلیل‌زاده رفتارهای خودش را نمی‌بیند و تنها از واکنش دیگران گلایه می‌کند! پیام صادقیان در جای جای مصاحبه‌اش می‌پذیرد که کله شق است و کنترلی روی رفتار خود ندارد! می‌پذیرد که داور را زده، با تتلو رفاقت کرده، بدون گواهی نامه رانندگی کرده، قرارداد حرفهای در ترکیه را رها کرده و به ایران آمده، مشروب خورده و برای سایت شرط بندی تبلیغ کرده، اما باز در انتها خودش هیچ تقصیری نداشته است!
و در نهایت هم که خدا این رفیق بد و زغال خوب را از ما ایرانی‌ها نگیرد! اما هر چقدر هم که امثال صادقیان یا شجاع بخواهند فرافکنی کنند، حقیقت زندگی با کسی شوخی ندارد. آنها خودشان باخته‌اند، جوانی و قله‌هایی مثل جام جهانی را که می‌توانستند فتح کنند، از دست رفته است و اینکه دیگران را مقصر بدانند، تنها باعث می‌شود مابقی زندگیشان هم تباه شود...